Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 27 november 2011

Filmrecensie : Wan Pipel (1976), Pim de la Parra




Amateuristisch spel in etnisch Surinaams liefdesdrama.

Wan Pipel speelt een jaar na de onafhankelijkheid van Suriname in 1975. Zoals Leonard Retel Helmrich, die furore maakte met Stand van de sterren, in Parradox al zei, gaat deze film over relatieproblematiek. Dat is niet de gebruikelijke met een keuze voor de een of de ander, maar deze speelt zich af in etnisch - en cultureel heel verschillende werelden van Nederland en Suriname. De creool Roy Ferrol, die in Nederland economie studeert, staat voor de keuze tussen de blanke Karina of de hindoestaanse Rubia. Daarbij speelt ook nog eens een generatieconflict tussen vader en zoon Ferrol. Aan drama geen gebrek, al wordt dat erg matig uitgewerkt.

Het kan zijn dat vijfendertig jaar geleden de technisch mogelijkheden veel minder waren dan tegenwoordig, want het geluid is blikkerig zoals in goedkope pornofilms en het acteren erg gemaakt. Het begint er al mee dat de stervende moeder van Roy graag haar zoon nog een keer ziet. Hij krijgt dus een telegram en gaat met het spaargeld dat Karina opnam om de vlucht te betalen, terug naar Suriname. De blik van de weldoorvoede moeder is niet echt die van een stervende.

Tijdens haar begrafenis wordt gesproken over de verschillende bevolkingsgroepen in Suriname. De voorganger spreekt de hoop uit dat ze ooit wan pipel zullen zijn.

Mooi is de clash tussen de creoolse en de hindoestaanse cultuur. De hindoestaanse verpleegster Rubia haalt Roy, tot ergernis van de wederzijdse vaders, vaak op met haar auto voor een avondje uit. Als ze elkaar wat beter kennen, neemt ze Roy mee naar een trouwerij in haar familie in Nickerie. Een nichtje wordt uitgehuwelijkt en zou liever naar Nederland vluchten. De familie is niet gecharmeerd van Roy en stuurt hem naar een hotel om daar te slapen. Rubia gaat bij hem op bezoek. Roy en Rubia worden tijdens de hindoestaanse plechtigheid niet geaccepteerd en vluchten weg.

Het is ook mooi dat Roy voor het eerst samen met Rubia zijn land ontdekt, de vrijheid en de prachtige natuur, en dat hij zich daarvoor wil inzetten, maar het is moeilijk voorstelbaar dat hij zo nonchalant en naïef doet over zijn toekomst. Hij zit rustig in het huisje van Rubia, die na een conflict met haar vader op haar eentje is gaan wonen, een afhaalmaaltijd te eten en zegt tegen haar dat hij als arbeider wil gaan werken. Eerst had Rubia nog haar bedenkingen over de omgang met een man die een vaste vriendin heeft en haar voor een avontuurtje wil, maar later lijken haar bezwaren verdampt. Wellicht is het de liefde, die nooit in beeld wordt gebracht, die hen verblindt. 

Het drama spitst zich toe als Karina overkomt om Roy op te halen. De vader van Roy, die zich een echte bosmens voelt en ook vaak in ontbloot bovenlijf aan tafel zit, zegt dat diens vrouw nooit terugwilde naar de oerwoud, maar dat hij daar graag met Karina en Roy naartoe wil gaan. Aldus gebeurt. In een praam varen ze in noodvaart stroomopwaarts over de rivier. Pa schaakt en is gelukkig. Karina echter niet. Roy evenmin. Hij is boos dat Karina naar Suriname gekomen is. Er ontstaat een worsteling tussen beiden in het water met op de achtergrond mooie dramatische zang. De finale speelt zich af in danstent Garden Party, waar Rubia zich ook meldt. Het is vreemd dat ze meteen aan het dansen is met Roy en dat ze geïntroduceerd wordt.

Ondanks het sterke dramatische gegeven overtuigt de film niet. De teksten worden opgezegd, de boosheid van de vader op de verhouding tussen de koelie meid Rubia en Roy ligt er erg dik op en veel scènes zijn erg voorspelbaar.
Ik keek na Parradox met de ogen van iemand die weet dat De la Parra aasde op een Gouden Palm, dat Willeke van Ammelrooy het helemaal niet naar haar zin had tijdens de opnamen en dat De la Parra zich vreselijk gedroeg. Ik ben benieuwd of Blue movie, waarmee De la Parra en Wim Verstappen rijk werden, ook zo knullig is. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten