Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 23 november 2011

Frank Dikötter over Mao’s massamoord, VPRO – boeken, 20 november 2011


Het drama van de Grote Sprong Voorwaarts.

Mao’s massamoord gaat over het drama in China, voorafgaande aan de Culturele Revolutie, toen er minstens 45 miljoen mensen vermoord werden. De periode staat bekend als de grote hongersnood, maar Frank Dikötter wijst erop dat het aantal slachtoffers twintig maal zo hoog was dan tijdens het Rode Khmer regime onder Pol Pot, dat genocide pleegde.

Dikötter werkte al in archieven, maar nam in 2006 de kans te baat om vanuit Hong Kong de Chinese archieven over de periode 1958 -1962 te bestuderen, die net werden vrijgegeven. Hij schrok van de spiraal van geweld die door het land golfde. In Guangdong las hij dat in 1960 een jongen die een handvol graan had gestolen, in een waterput werd verdronken . Een vader van een andere jongen die een aardappel stal moest zijn zoon levend begraven en stief zelf niet veel later van ellende.

Alles werd de mensen tijdens de Grote Sprong Voorwaarts afgenomen, zegt Dikötter, de zweep ging erover. Mao wilde, net als Chroetsjov de Amerikanen wilde overtreffen, Groot-Brittanië binnen vijftien jaar overtreffen op het gebied van de staalproductie. Eigenlijk wilde hij Chroestjov verslaan, zegt Dikötter.

Brands vraagt hem waarom men achter Mao stond.
Niemand had een weerwoord, antwoordt Dikötter. In tien jaar tijd was alle vrijheid om zeep geholpen. Er was een zuivering in de partij geweest. Men verwoestte huizen om het quotum aan kunstmest te verhogen, plaats te maken voor betere huizen (die nooit kwamen), of om te zien of men geen graan verborgen hield.

De mensen aten modder om maar iets in de maag te hebben, maar stierven daardoor aan vreeslijke pijnen. Ze aten ook lijken. Het is door de partij geboekstaafd wie wie opat. Soms at men zijn eigen kinderen op.

Er is geen debat in China over de Grote Sprong Voorwaarts. Men wordt gearresteerd als men een poging doet de slachtoffers uit die tijd te herdenken. Zijn boek is in China niet te krijgen. Dikötter zegt de Culturele Revolutie bekender is omdat partijleider Deng daarmee wilde afrekenen, zelf betrokken was bij de Grote Sprong en die daarom niet wilde oprakelen. Dikötter gelooft niet in een democratische ontwikkeling in China. Het land wordt bestuurd door rijke families die bang zijn voor de eigen bevolking. Hij ziet veel parallellen met de Grote Sprong Voorwaarts.

De archieven uit die tijd zijn na de Olympische Spelen in 2008 weer gesloten, maar vernietigen is moeilijk omdat er veel kopieën bestaan. Nog steeds lopen er mensen rond in T-shirts met een opdruk van Mao.   

Het boek is genomineerd voor de BBC Samuel Johnson Prize.
Wilde zwanen van Jung Chang vind ik nog steeds de mooiste fictie over drie generaties vrouwen in de moderne geschiedenis van China.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten