Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 25 november 2011

Kaffeefahrt ins Krematorium (2011), documentaire van Sergej Kreso


                                                                                                                                                                                                                          

De wondere wereld van de uitvaartverzorging.

Ik weet van dagreizen die Nederlanders maken naar de kerstmarkt in Keulen, maar het schijnt in Duitsland heel gebruikelijk te zijn om met de bus een groepsreis te maken naar verschillende dagbestemmingen, waarbij altijd een kopje koffie tot de ingrediënten behoort.

Deze bijzondere documentaire met een intrigerende titel begint met het uithangbord van de uitvaartonderneming van Karl Schumacher (zie foto) die met Niedrige Preise adverteert. Zijn grootvader reed al overledenen met paard en wagen naar het kerkhof, zijn vader was de eerste begrafenisondernemer en gaf het stokje aan hem door, zoals hij dat straks aan zijn zoon Karl-Markus zal doen. In zijn bedrijf gaan 3500 personen per jaar om. Hij belt een mevrouw op over de busreis op 2 september naar Venlo. Ze gaan daar winkelen, koffie drinken en krijgen vervolgens een rondleiding door het crematorium.

Crematies waren er al in de oudheid, zegt de amechtige Schumacher, maar werden door Karel de Grote verboden. Dat je pijn lijdt door het vuur is net zulke quatsch als dat je door de wormen wordt opgegeten.

Een partner van hem vertelt in de bus dat men in Nederland, anders dan in Duitsland vrij is om de as te doen wat men wil. Men heeft de mogelijkheid om op internet met hem te chatten over allerlei zaken de uitvaart betreffende. In het crematorium doen ze een metalen nummerplaatje in de kist zodat ze zich niet kunnen vergissen. De as kan worden uitgestrooid in het sprookjesbos achter het crematorium, maar ook tot diamant verwerkt of in een urn van zout in zee gedumpt. Een vrouw vraagt of het uitstrooien van de as op zee individueel of collectief gebeurt.

Schumacher bezoekt een zaak die kransen maakt en is bezorgd of ze wel op tijd en genoeg aanleveren. We zien het bedrijf in actie, de kisten die geprepareerd worden en de lijkwagen geschoven worden, de rit naar Venlo. het uitladen voor het crematorium, het is lopende band werk.

Schumacher onthult dat zijn vader in 1975 zelfmoord pleegde. Na 35 jaar heeft hij daar nog steeds geen vrede mee. Zelfmoord komt vaker voor bij begrafenisondernemers en dat heeft ermee te maken dat men geen angst heeft voor de dood. Men ziet vaak de rust bij de overledene. Het was geen goede reclame voor zijn bedrijf. Karl-Markus vertelt dat zijn opa geen grafsteen had omdat het voor zijn vader, die precies dezelfde voornaam heeft, vervelend zou zijn om zijn eigen naam op de steen te zien.  

Een natuurgenieter met een spastische zoon wil dat zijn in het bos uitgestrooid wordt, maar zijn vrouw vindt dat onaanvaardbaar. Haar man wil het zoals hij het in zijn hoofd heeft, maar hij zegt tegelijkertijd dat hij het aan de vrouw overlaat. een klassieke discussie waarbij gevoelens en argumenten geen gelijke tred houden. De vrouw wil niet voor de urn bidden, een graf is toch anders. Quatsch, zegt de man nijdig.  

Een vrouw van 93 vindt de uitvaart in Duitsland te duur. Haar man is in 1941 gesneuveld. Ze heeft geen wensen meer. Ze zit voor de televisie en wacht op haar einde.

Schumacher zegt dat ons brein kan zich de dood niet voorstellen. Hij heeft voor de kijkers als tip om het leven te leven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten