Deze verrassende documentaire
begint met de Japans-Nederlandse pianiste Tomoke Mukaiyama, die de
Goldberg-variaties van Bach aan het instuderen is en het project wasted
bedenkt, waarmee ze in een Japans dorp een tentoonstelling wil maken van een
kunstwerk, voorstellende een kathedraal van zijden jurkjes als teken van
vruchtbaarheid met daarin een red room, waarin ze stoffen hangt met
menstruatiebloed. Ze doet dit vanuit het besef dat ze na haar dochter Kiriko
geen andere kinderen meer zal krijgen. Filmmaakster Aliona wil de uitvoering
van het project graag filmen, maar zwijgt over haar beweegredenen.
We zien beelden van de tentoonstelling
in aanbouw in een Japans dorp waar men nooit in contact komt met kunst en nooit
naar een museum gaat. Desondanks is de bevolking enthousiast als de
tentoonstelling klaar is. Een vrouw staat in de red room en is ontroerd
bij gedachten over het begin van het leven. Een man, een boer die volgens de
natuur zijn akkers onderhoudt, loopt door de gangen van zijde en vindt het
geweldig. Het leven dat wegspoelt, het requiem voor het leven, maar zijn vrouw
wil er niets van weten. Ze werkt in een keuken en vindt het maar raar dat
mannen daar over praten.
Tomoke zegt dat haar project
steeds minder over menstruatie gaat en meer over de potentie van het leven en
de dood. Er hangen twaalfduizend jurken. Ze roept vrouwen op haar uitstalling
te becommentariëren. Ze wil hun ervaringen gebruiken om op de variaties van
Goldberg te improviseren. Ze vraagt Aliona om een persoonlijke reactie maar
krijgt die nog niet.
Een vrouw schrijft dat het haar
niet meer lukt om zwanger te worden, na een zoon. Ze voelt zich krachtig nu ze
weer in verwachting is. Een ander van 25 jaar emailt dat ze in de bevlekte
zijden onderjurk naar haar werk is gegaan en dat haar geest klaar is voor een
kind. Weer een ander had na de bevalling geen plezier meer in seks, maar
inmiddels is de lust teruggekeerd. Al deze individuele verhalen verwerkt Tomoke
in haar muziek.
Een vrouw treurt over een
overleden kind. Ze heeft altijd het gevoel gehad dat het kind zelf dacht dat
het te snel na het vorige kwam, dat het niet gewenst was. Ze moet huilen, ze
heeft dit nog nooit aan iemand verteld. Een vrouw in de herfst van haar leven
zonder baarmoeder denkt na over de betekenis van het leven. Ze had graag een
kind gehad maar koos voor werk.
Aliona zegt dat ze Tomoke niet
niet haar eigen verhaal wilde belasten. Dat is eenvoudig: het lukt haar al lang
niet om kinderen te krijgen. Aliona ziet in gedachten wel eens kinderen voor
zich. Als ze aan het koken is of als ze in de kamer zit, ziet ze ze om zich
heen spelen. Aan het begin van de film hoopte ze dat ze zwanger zou worden,
maar die hoop heeft ze tot ontzetting van Tomoke opgegeven. Aliona zegt dat
haar verdriet niet voor anderen zichtbaar is. Tomoke vertelt dat ze haar
project begon na de dood van haar man. Ze moest zich ergens aan vastklampen. Wasted
was een uitweg voor energie die zonder richting was.
We zien Japanse afscheidsrituelen,
waarbij poppen verbrand worden. Op de begraafplaats is ook een muur met
beeldjes voor ongeboren kinderen, die herdacht worden. Diezelfde beelden zien
we ook tussen de rotsen op het stand. Een man spreekt over een echoscopie
waarop een hartje klopte maar later niet meer. Vier keer overkwam dat hem en
zijn vrouw. Vier waterkinderen hebben ze. De vrouw hoopt dat de kinderen elders
herboren worden. Een priester zingt een lied
als troost voor de ongeboren kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten