Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 6 maart 2012

Dolf Jansen bij Pauw en Witteman, 2 maart 2012


De kritische methode van een grappenmaker.

Pauw en Witteman was afgelopen week negatief in het nieuws over de impertinente ondervraging van Nebahat Albayrak, een van de kandidaten voor het fractievoorzitterschap van de PvdA. Men verweet de presentatoren cynisme en zelfs racisme. Ik was benieuwd welke toon ze zouden aanslaan tegen Dolf Jansen, de laatste gast in het programma van afgelopen vrijdag na Frits Bolkenstein, Wouke van Scherrenbrug en Frits Wester.

Aanleiding is zijn nieuwe programma Als ik het niet doe doet niemand het dat op 17 maart in première gaat. Dolf zegt dat hij daar alweer een tijdje mee bezig is. Hij krijgt het over zijn vader die, zo merkte hij met het ouder worden, niet altijd gelijk had. In politieke zin vond zijn vader het al gauw allemaal te links.

Raak je wel eens een ideaal kwijt? vraagt Pauw. Dolf wil in zijn shows uitzoeken wat er aan de hand is en raakt dan wel eens aan het twijfelen, bijvoorbeeld over het klimaat. Wellicht, zo zegt hij, moeten we toch aan de kernenergie, hoewel het feit dat Maxime Verhagen, de minister van economische zaken, voor is, voor hem een reden is om tegen te zijn. Het is echter wel zijn laatste reden. Een ander voorbeeld is de ontwikkelingssamenwerking, dat eerder in het programma door Bolkenstein is besproken. Het gaat om normen die je jezelf stelt.

Pauw vraagt wat je aan normen hebt als geld niet wordt besteed zoals beloofd. Dolf antwoordt dat de politiek zich laat gijzelen. De vraag is wat je kunt doen om de wereld iets beter te maken dan hij is. Hij noemt Rosa Parks, een zwarte vrouw die in 1955 haar plaats in de bus niet afstond aan een blanke en daarmee een sneeuwbaleffect aan reacties veroorzaakte, die uiteindelijk leidde tot de gelijkberechtiging tussen blanken en zwarten.

Witteman merkt op dat Dolf de lat hoog legt. Dolf antwoordt dat hij Parks als voorbeeld gebruikt van een individu die iets tot stand weet te brengen. Net als de groenteboer in Tunesië die zichzelf in brand stak, kunnen enkelingen iets uitrichten. Het is beter dan te gaan klagen dat de politiek niets doet.

Witteman vraagt of Dolf nooit cynisch wordt. Soms wel zegt Dolf, vooral als hij onze rijkdom afzet tegen de armoe in de rest van de wereld. Hij vindt het echter te gemakkelijk om alles plat te hakken en mooier om zich te laten raken, zoals door Bruce Springsteen, die al sinds 1973 zijn kritiek op de maatschappij bezingt en in zijn laatste album met het nummer Geketend en gevloerd zijn weerzin tegen de bankiers verwoord. Dolf zegt dat men, zoals men in Griekenland doet, stenen door de ruiten van banken kan gooien, maar zelf is hij een grappenmaker, die tevreden is als mensen naar huis gaan en iets van hem hebben opgestoken en daarover nadenken.

Wellicht geldt dat niet voor Pauw en Witteman. Die zullen, in het belang van de kijkcijfers en hun eigen dikke salarissen, nog wel een tijdje hun cynische toon voortzetten.

Hier de link naar de homepage van het fenomeen Dolf Jansen, hier een link naar de uitzending.

4 opmerkingen:

  1. Mooi opgeschreven.
    Meningen verschillen over P&W ikzelf kan dat cynische en vooral uitdagende bijzonder waarderen. Ik vond ook de scherpte in de discussie naar Nebahat Albayrak niets met discriminatie te maken had er werden gewoon feiten vast gesteld. Dat ze vrouw was en van Turkse afkomst. Er werd haar zelfs niet verweten dat de gooi naar het leiderschap van de PvdA niet thuis hoort bij iemand met een Turkse nationaliteit. Haar deelname duidt eerder op haar kwaliteiten en de zwakte van de kern binnen de fractie van de PvdA.
    Ik denk eerder dat de uitzending in het voordeel werkte van Nebahat Albayrak

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vond persoonlijk niet, dat het in haar voordeel werkte. Ze was nl nogal fel en overdreven, als men over haar vrouw zijn begon. het zat haar dus nogal hoog, te hoog voor iemand, die beweert, dat dat niet belangrijk is.

      Verwijderen
  2. Inmiddels heeft Paul Witteman in zijn column in de Vara-gids erkent dat hij en Jeroen Pauw Albayrak onvoldoende respect hebben betoond.

    BeantwoordenVerwijderen