Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 18 mei 2012

The Troubadour (2011), documentaire van Morgan Neville


The fabric of a generation

The Troubadour was de club in West Hollywood, Los Angeles waar in de jaren zeventig singersongwriters samenkwamen om hun eigen geschreven liedjes te laten horen. The songs waren a fabric of a generation. Ze brachten een intimiteit met zich mee. De bar was van 1968 tot 1975 een springplank voor succes. Het was de tijd na de rock en roll, het vertolken van teksten van anderen en de opkomst van The Beatles. In een maatschappelijk onrustige tijd, met Nixon en Agnew aan het roer, doken zij in het gat dat voor hen was opengelaten. Het was de juiste muziek op de juiste plaats, zeggen verschillende personen in deze fascinerende documentaire, opgebouwd rond James Taylor, de man met de magnifieke stem en de intens tokkelende gitaarklanken.

In 2007 gaf hij samen met de 68-jarige maar nog altijd springlevende Carole King in The Troubadour een optreden om hun samenwerking te herdenken. Ze konden muzikaal altijd goed samenwerken, de verlegen James met zijn lange haren en de extraverte vrouw, die als kleuter al achter de piano zat om melodieën uit te proberen. James gaf haar zelfvertrouwen, zegt Carole.

De kale man die ooit een langharige was woont in een rustige omgeving in Massachusetts. Wat is de zin om over muziek te praten? vraagt hij aan Morgan Neville. Hij haalt tegenwoordig optredens door elkaar. Op zijn achttiende in 1966 had Taylor een band maar vanwege drugsproblemen week hij uit naar Engeland. Hij werd onder de hoede genomen van Peter Asher en maakte zijn eerste album onder het Apple logo van The Beatles. In 1969 trad hij voor het eerst op in The Troubadour en meteen daarna op het Newport Folk Festival. Zijn tweede album bevatte minder toeters en bellen. Asher hielp hem met afkicken. Taylor zegt dat hij geluk heeft gehad want slechts vijftien procent slaagt daarin.
  
Carol ontwikkelde zich via The Shirelles en haar toenmalige man Gerry Coffin. Op haar achttiende had ze haar eerste hit met Will you love me tomorrow. Haar album Tapestry (1971) was een enorm succes. Ze combineerde haar zangcarrière combineerde met haar moederschap en hield de publiciteit van haar af. Een van haar dochters herinnert zich dat ze haar moeder So far away hoorde zingen en dat ze haar vreselijk miste. Haar dochters kunnen nu rustig terugkijken en lachen om het organic food dat ze door hun moeder naar binnen gewerkt kregen, terwijl snoep absoluut verboden was.

De singersongwriter veroverde in de jaren zeventig de Verenigde Staten. Overal verschenen liedjeszangers in bars en cafés, die daarmee aardig wat geld konden verdienen. Zo zijn The Byrds ontstaan. David Crosby ontmoette Joni Mitchell in een koffiehuis in Florida. James Taylor beleefde een mooie tijd met haar, te mooi om waar te zijn, zegt hij er zelf over. Mannen en vrouwen waren gelijkwaardig. Het was een bijzondere periode met wiet en vrije liefde, zegt Crosby met een heimweevolle blik in zijn ogen.

The Troubadour ging in 1975 onder aan het eigen succes. Eigenaar Doug Weston, die muziek belangrijk vond als een middel om mensen bij elkaar te brengen, haalde iedereen binnen. The Hoot Nights waarop iedereen iets naar voren kon brengen, waren legendarisch. Steve Martin, Jackson Browne, Kris Kristofferson, (The) Eagles en Elton John zijn voorbeelden van successen, net als Jackson Browne die als zestienjarige gefrustreerde jongeren meteen de sterren van de hemel speelde.

The Troubadour kreeg concurrentie van de Roxy op de Sunset Strip. De sound werd buiten Californië steeds minder gewaardeerd, net als de liederlijke taferelen eromheen. Men werd opgeslokt door de muziekindustrie, waarin de eigen ervaring in ondersneeuwt. Doug Weston overleed in 1999. Inmiddels is de muziekclub in ere hersteld. In 2010 was er een herdenkingsconcert. Hier een montage van gespeelde nummers.   

Hier James Taylor met Fire and rain uit 1970. De documentaire werd in Nederland uitgezonden onder de titel Poptempel in Californië.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten