Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 3 september 2012

Filmrecensie: Venus (2006), Roger Michell


Gevoeligheden tussen een oude toneelspeler en een teleurgesteld meisje.

Deze humorvolle, lichtvoetige film opent sterk met twee oude toneelspelers die in het Londense Cabin Café hun verschillende pillen aan elkaar tonen. We vallen regelrecht in hun leven. Ian en Maurice voeren een cynische conversatie met elkaar. De genotzuchtige Maurice - een prachtrol van Peter O’Toole - woont zelfstandig, nadat hij zijn vrouw met hun kleine kinderen in de steek liet. Ian woont in het verzorgingstehuis Heathview en krijgt een hulp, de dochter van zijn nicht Martha. Hij heeft een bed voor haar klaargezet en roze handdoeken voor haar gekocht.

Als we in het appartement van Ian met het meisje kennismaken, is Ian in slaap gevallen. Maurice hoort haar uit maar zij geeft nauwelijks antwoord. Ze is een onverschillig figuurtje van een jaar of achttien, dat een soort miesoep eet uit een plastic beker. Uit haar stem maken we op dat ze uit Noord-Engeland komt. Maurice vraagt wat ze hier in Londen doet. Ze zegt dat ze werk zoekt. Wat voor werk dan? Modeling. Jodelen, verstaat Maurice. Ze wil wel een biertje. Maurice die zelf whisky drinkt, biedt het meisje een flesje aan en neemt haar mee naar het theater. Het meisje, dat Jessie blijkt te heten, is verbaasd dat Maurice Russel, zoals hij voluit heet, een bekende naam is in de toneelwereld, maar moet tegelijk niets hebben van zijn oude mannenlucht.

Ian is echt een mopperaar. Hij klaagt over het meisje dat zelfs geen vis kan klaarmaken. Maurice heeft intussen werk voor haar gevonden. In wat voor kleren? vraagt Jessie. Zonder kleren, zegt Maurice. Maar ik laat mijn prammen en doos niet zien, zegt de preutse Jessie. Maurice neemt haar mee naar een tekengroep die een naaktmodel zocht. Zelf mag hij niet kijken. Als hij toch door de bovenlichter tuurt, ziet hij dat Jessie zich gehuld heeft in een kleed dat alleen haar schouders bloot laat. Hij vertelt haar na afloop over de schoonheid van het vrouwelijk lichaam en neemt haar mee naar de National Gallery, naar het schilderij Rokeby Venus door Diego Velázquez. Voor mannen is het vrouwenlichaam het mooiste wat er bestaat, zegt hij. Op de snedige vraag van Jessie wat dan vrouwen het mooist vinden, antwoordt Maurice dat vrouwen hun baby het mooist vinden.
Langzaam aan, met cadeautjes en zorgzaamheid, verovert Maurice het hart van Jessie, maar ze geeft wel duidelijk haar grenzen aan. Hij mag haar een kusje op de schouder geven, maar niet aan haar borsten zitten. Ze heeft slechte ervaringen met de liefde.

Maurice werd na een prostaatonderzoek door de huisarts doorverwezen naar de specialist. Na de operatie komt Ian bij Maurice op bezoek in het ziekenhuis. Ian vindt het vervelend dat Maurice niet heeft aangekondigd dat hij werd opgenomen. Ik hoef geen medeleven, zegt Maurice. Dat had je ook niet van mij gekregen, zegt Ian cynisch. Maurice vlucht het ziekenhuis uit en gaat meteen naar Jessie. Hij is helemaal in haar ban. Hij koopt oorbellen en een galajurk voor haar. You look like a moviestar, zegt hij tevreden en hij noemt haar Venus, maar zijn pogingen om haar voor zich te winnen moeten nog door heel wat kuilen heen. 

Het is een verademing weer eens iets anders voorgeschoteld te krijgen. Geen sentimentele geschiedenis maar een ruwe verhouding tussen een gevoelige oude hedonist en bot preuts jong meisje. Maurice met zijn ijsmuts op heeft wel iets van Rudi van Dantzig in zijn laatste jaren, toen hij met een muts op zijn dansers begeleidde.

De cast is zeer ervaren, de rollen zijn sterk net als het verhaal. De sterke ontwikkeling in het verhaal kan niet anders dan door een schrijver bedacht zijn. In dit geval de Britse (toneel)schrijver Hanif Kureishi met een Pakistaanse achtergrond, die ook het levendige en humorvolle script van de film My beautiful laundrette (1985) schreef.

Hier een trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten