Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 17 november 2012

Ik heb nooit gelogen (2012), documentaire van Mélinde Kassens


Paralypiër met conversieverschijnselen

De documentaire begint met beelden van de sympathieke Monique van der Vorst, die in 2010 hardlopend in Rome over de eindsprint komt. Het betreft een funwalk van vier kilometer die ze voornamelijk wandelend aflegt, nadat ze eerder op de dag haar vroegere collega handbikers heeft begroet en succes gewenst. Niet lang geleden maakte zij deel uit van dat wereldje. Ze raakte op haar dertiende in een rolstoel en ontwikkelde zich tot een handbiker die zo’n beetje alle medailles binnensleepte die er maar te winnen waren. Het viel dan ook niet mee om te schakelen naar de valide sportwereld. Ze raakte kwijt wat ze leuk vond. Wie was ze nog? De overstap wordt door Mélinde Kassens op heldere manier in beeld gebracht. De voice-over is van Jerouw Pauw en Paul Witteman.

Monique van der Vorst wordt in 1984 geboren. Later scheiden haar ouders. Op haar dertiende belandt ze na een hardloopwedstrijd in het ziekenhuis. Ze heeft problemen met haar benen. De operatie mislukt. Haar twee jaar oudere broer Joost zegt dat ze steeds meer in een rolstoel terechtkwam. De ouders weten een beenamputatie net aan te voorkomen. Handbiken wordt haar passie. In 2008 loopt ze bij een ernstig ongeluk een incomplete dwarslaesie op. In 2010 wordt ze aangereden op Mallorca. Ze is er slecht aan toe en wordt opgenomen op de Paaz in Zaandam. Dat was een hel, zegt Monique. Het emotioneert haar nog steeds. Haar broer Joost zegt dat ze geen eten kon binnenhouden en dat ze de controle verloor over lichaam en geest. Het dieptepunt was meteen ook een doorbraak. Tintelingen in haar voet zijn een begin van herstel. Ze doet er alles aan om controle te krijgen over haar lijf, ook al betekent dat het einde van haar paralympische topsportcarrière. Samen met de fysiotherapeut is ze bezig om haar beenspieren te trainen. Het is vreemd om weer spieren te hebben, die ze kan aanspannen. Revalidatiearts Smit verwacht verder herstel. Wel acht hij het belangrijk dat ze zich ook sociaal en psychisch ontwikkelt. Zelf zegt ze ook dat veel emoties bij haar naar binnen zijn geslagen. Samen met vriendin Leonie Noorlander bezoekt ze een reünie van school. Ze staat duidelijk onwennig tussen oude klasgenoten. Het meest op haar gemak is ze met een man die in een rolstoel zit. Ze reikt hem zijn bierglas aan, zodat hij door een rietje kan drinken.

Ze maakt vanuit Rome een fietstocht van meer dat drieduizend kilometer naar huis. Drie weken om, na alle media aandacht tot Al-Jazeera en Japan aan toe, alles op een rijtje te zetten. Ze zet haar zinnen op de marathon, maar begint met een wielercarrière omdat fietsen gemakkelijker gaat dan lopen. De Olympische Spelen in 2016 zijn haar doel. Ze neemt in december 2011 deel aan een teambuilding bij de dameswielerploeg van de Rabobank. Marianne Vos doet voor hoe te sprinten. De ploegleider zegt dat Monique niet gewend is in een ploeg te rijden.

Een bedenkelijke rol in het geheel vormt journalist Thijs Zonneveld die Monique confronteert met zijn twijfels. Die mag hij hebben zegt Monique. Het is moeilijk uit te leggen. In De Pers verschijnt een artikel met de kop Het klopt niet wat ik gezegd heb. De Telegraaf doet daar een dag later nog een schepje bovenop. Monique verlaat aangeslagen de Raboploeg. Ze leest in haar medisch dossier dat er geen lichamelijke oorzaak voor haar klachten te vinden waren. Ze belandt weer in het ziekenhuis.

Smit spreekt van conversieverschijnselen, voortkomend uit haar jeugd. Ze heeft niet geleerd om met de stress om te gaan. Daardoor legt haar geest haar lichaam lam. Het verhaal van Monique was geen sprookje maar een ziekte.

Aan het eind van de documentaire gaat het met Monique weer beter. Na haar terugval werkt ze aan een comeback. Ook om mens te worden. 

Hier de trailer, hier de website van Monique, die ik, na alles wat haar is overkomen, alle succes van de wereld toewens.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten