Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 14 juni 2013

Solar mamas (2012), documentaire van Mona Eldaief en Jehan Noujaim



Ontwikkeling van Jordanese vrouwen leidt tot relatieconflicten

Rafea Anad is 32 jaar oud en woont in een dorp in Jordanië bij de grens met Irak in een bedoeïentent. Ze stookt een vuurtje van hout dat slecht brandt. De rook verdwijnt door een gat in het dak. Ze heeft vier dochters van drie tot dertien jaar oud en ze is de tweede vrouw van Alyean, die werkloos is net als de andere 300 dorpelingen. Rafea heeft vijf jaar basisschool gehad, meer onderwijs was een schande in haar kringen. Ze krijgt het aanbod van het ministerie van milieu om in India gedurende een half jaar een opleiding te volgen voor zonne- ingenieur, maar dat heeft nogal wat voeten in de aarde.

De Indiase directeur van Barefoot College dat de opleiding in Tilonia verzorgt, gaat, vergezeld door Raouf Dabbas van het ministerie van milieu, langs vrouwen die hiervoor in aanmerking komen. De aanpak heeft in Afrika gewerkt en start nu in de Arabische wereld. Niet iedereen wil. Een kandidate kan haar kinderen niet alleen laten.  
Rafea zegt tegen haar kinderen dat ze straks in een echt huis met een eigen slaapkamer zullen wonen. Een van haar dochter klampt zich aan haar vast. Haar man die nog een ander gezin heeft, zal langsgaan bij haar dochters. Een andere vrouw uit het dorp, de analfabete Umm Badr gaat ook naar het project in India. Ze worden vergezeld door haar zoon, omdat bedoeïnenvrouwen niet alleen mogen reizen.

In Tilonia worden ze onderbracht in een internationale leer-, werkgemeenschap waar ze door ervaring zullen leren. De instructeur legt uit hoe een zonnecollector werkt. Rafea belt naar huis, ze mist haar kinderen, wil ze ruiken. Een maand later belt ze Dabbas dat er problemen zijn met de kinderen, dat een van haar dochters ziek is en dat ze terug wil. Dabbas haalt haar op van de luchthaven. Hij wil dat ze iets regelt en teruggaat. Tegen de camera bekent Rafea later dat haar man van haar wilde scheiden en de dochters afpakken. Als ze in de tent is knuffelt ze haar kinderen, maar ze wordt door haar man meteen aan het koken gezet. Ze vraagt of hij blij is dat ze weer terug is. Als hij vervelend doet dan gaat ze weer. Alyean wil alleen maar dat de camera weggaat.

Rafea wil terug naar India om haar toekomst en die van haar dorp te verbeteren. Alyean ligt de hele dag alleen maar op zijn matras. Na haar opleiding kan ze gaan lesgeven. ‘We zullen zien,’ zegt haar moeder, die de lieve vrede lijkt te willen bewaren. Als Dabbas belt over haar beslissing zegt Rafea dat haar man van haar weggaat als ze doorzet. Tijdens een onderhoud op het ministerie belt Dabbas naar Alyean. Door hem in zijn waarde te laten, geeft Alyean toestemming dat Rafea de opleiding afmaakt. Na een gesprek met haar man zegt Rafea dat ze zich niet meer laat chanteren. Door toe te geven dat hij dan maar moet scheiden en de kinderen meenemen, had Alyean geen macht meer over haar.  

Na een half jaar slaagt Rafea net als Umm Badr voor de opleiding. In de luchthaven is een persconferentie. Dabbas zegt dat Jordanië het eerste Arabische land is die op deze manier aan duurzame ontwikkeling doet. Eenmaal in het dorp vertelt Rafea tijdens een bijeenkomst over haar opleiding. Thuis bekijkt ze met haar gezin de video van de persconferentie. Dabbas wil de ervaringen bundelen in een vereniging, waarvan Rafea opleidingscoördinator wordt. Ze legt de werking van de printerplaat aan haar buren uit. Een buurvrouw moet toch eerst aan haar man vragen of hij toestemming geeft.

Een half jaar later is Rafea zwanger van een vijfde kind. Ze plaatst een zonnecollector op het dak en doet blij het licht in de tent aan. Ze gaat door ondanks de tegenstand van de mannen in het dorp.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten