Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 15 september 2013

Filmrecensie: Wolfsbergen (2007), Nanouk Leopold



Mooi gestileerd familiedrama

Brownian movement (2010) die ik gister besprak, maakte me nieuwsgierig naar de vorige film van Nanouk Leopold, Wolfsbergen. Die begint vergelijkbaar met een lang shot, dit keer niet van een interieur, maar van een dood bos, waarin de lichtval verandert. In The making of zegt Nanouk Leopold dat dat bos, waarin afwisselend zonneschijn en bewolking elkaar afwisselen, symbool staat voor de film. Architectuur is een belangrijk element in de films zegt Tamar van den Dop, die de rol van Sabine speelt. Het nieuwe betonnen huis van de tandarts heeft een heel andere sfeer dan het landhuis van Konraad in een bosachtige omgeving die aan de Hoge Veluwe doet denken.  

Wolfsbergen is een familiedrama, gemaakt ter afwisseling van het portret van drie dertigers in Iles flottantes. Net als in Brownian movement wordt er weer een woning betrokken. Dit maal geen huurappartement in de stad door een vrouwelijke arts die daar privé mannen ontvangt, maar een seniorenflat in het bos voor de oude Konraad, althans dat is de wens van zijn dochter Maria. Ze schrikt evenwel van de brief die ze later van hem ontvangt met de mededeling dat hij er liever een eind aan maakt en zich verenigt met zijn overleden vrouw Lara.

Zoals gezegd is Wolfsbergen een familiedrama met conflicten tussen en binnen verschillende generaties. Maria is getrouwd met tandarts Ernst, maar duldt hem niet in haar nabijheid. Hun dochter Eva, een sensitieve violiste, heeft een mislukte relatie achter de rug en is bezig zelf een nieuwe woning te maken. Ze wil niet dat haar vader financieel bijdraagt, maar ze speelt wel een partijtje sqash met hem.

De andere dochter van Konraad, Sabine, is niet erg gelukkig getrouwd met Onno. Hun twee dochters lijden daaronder. De oudste, Haas, gooit voorwerpen van de ontbijttafel om aan de ruzies een eind te maken. Sabine heeft nog altijd contact met haar ex-man, een alcoholist. Als Onno een relatie begint met Eva, vlucht ze naar haar ex.

Ernst besluit een kijkje te nemen bij de oude Konraad, die in een fraai landhuis in een bos woont. Hij treft de man tussen de rommel, maar dat lijkt de oude man niet te deren. Ook niet dat zijn stereo-installatie af en toe hapert. Hij ontspant met de morfine die nog van zijn vrouw Lara was. Terwijl Maria en Sabine de seniorenflat inrichten, is Konraad al aan het versterven.

Wolfsbergen kent weinig dialoog en bestaat uit korte scènes, die vaak abrupt worden afgebroken door lange cesuren. Het thema is niet opzienbarend en af en toe neigt het weer naar cult, zoals wanneer Haas de haren van haar overleden opa kamt of zoals Sabine nogal kunstmatig reageert als ze hoort dat haar man en nichtje een relatie hebben, maar de uitgebeende manier waarop het verhaal gebracht wordt is zeer de moeite waard. Een verademing met veel Nederlandse films die maar doorratelen en geen aandacht aan vorm besteden.  

Ik had nog wel verwacht dat Eva na de dood van Konraad de brief vindt dat ze nooit ontving, stampij zou maken, maar zover kwam het niet. Opeens was het afgelopen.  

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten