Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 7 september 2013

Zolang ik leef (2012), documentaire van Emma Davie & Morag McKinnon



Adembenemend zicht op ontluisterende ziekte

De documentaire Zolang ik leef begint met iemand die ademt achter een gordijn. Het klinkt benauwend en blikt vooruit op een uitspraak van de 33-jarige Schot Neil Platt die lijdt aan ALS. Op het eind vertrekt hij naar een hospice en trekt het gordijn ook werkelijk dicht.

Het volgende beeld is hilarisch. Neil belt naar het telefoonbedrijf om zijn abonnement op te zeggen en krijgt een keuzemenu. Hoewel hij er duidelijk bij zegt dat hij gaat sterven, reageert men aan de andere kant met lucratieve aanbiedingen. Zelfs voor drie maanden extra. Als dat zou kunnen, zegt Neil, dan bent u tot meer in staat dan mijn doktoren.

In de documentaire wisselen verdriet en vrolijkheid elkaar af. We zien oude filmbeelden van Neil tijdens vakanties in Schotland en op de motor. Deze levensgenieter zit inmiddels in een speciale leren stoel met een zuurstofsnor onder zijn neus. Hij kijkt vaak naar buiten door het raam. Zijn armen en benen werken niet meer en ook zijn adem gaat niet meer vanzelf. Hij vreest het moment dat hij niet meer kan praten. Dan wil hij er, om zijn gezin te ontzien, een eind aan maken. Met zijn zintuigen is niets mis. Het is vooral vervelend als hij jeuk heeft.

Hij houdt vanaf het moment dat hij hoorde dat hij aan ALS leed op Wordpress een blog bij, inmiddels via spraakherkenning, hetgeen soms behoorlijk frustrerend is. Hij wil zijn administratie tijdig op orde hebben. Het is een vreemd idee zijn begrafenis te regelen en alvast een doodskist uit te zoeken. Zijn vrouw Louise heeft een klok op het plafond geprojecteerd omdat hij zijn arm niet meer kan opheffen. Zij helpt hem met het honderdste blog. Time passes very quickly, schrijft hij.  

Het begon ermee dat zijn voet sleepte. Hij dacht dat hij nieuwe schoenen moest, maar het werd een wandelstok. Toen zijn armen niet meer werkten moest hij stoppen met zijn werk als architect. Zijn vader, een sociale, goedlachse man die hem vormde, overleed aan ALS in 1996 toen hij 51 jaar oud was. De moeder van Neil had niet verwacht dat ze haar zoon zo snel ook zou verliezen.

De innemende en begaafde Neil studeerde aan de Edinburgh College of Arts en leerde daar in 1993 Louise kennen. Hij verloor haar uit het zicht. Het duurde tien jaar voor hij haar in Portugal ten huwelijk vroeg. De periode daarna was de beste uit zijn leven, een droomtijd, die nog mooier wordt met de geboorte van zijn zoon Oscar. De dreumes toont het voor zijn leeftijdsgroep kenmerkende grappige gedrag. Dat maakt het extra treurig dat Neils tijd voorbij is. De bar gaat sluiten, dames en heren. Hij wil nog graag een brief schrijven aan zijn zoon. Hij weet dat hij hem geen advies kan geven, maar raadt hem aan om een muziekinstrument te gaan bespelen. Hij heeft ook een herinneringskist bedacht met zijn persoonlijke bezittingen.

Het is vertederend te zien hoe hij fish and chips gevoerd wordt door Louise, terwijl ze naar de X factor op televisie kijken. Louise zegt met een trillende stem dat ze het volhoudt omdat ze Neil zo dapper vindt.  

Hier de site van Pakhuis de Zwijger met daarop de trailer van de documentaire die in het Engels I am breathing heet. Hier de ingang tot Plattitude, het blog van Neil Platt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten