Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 14 oktober 2013

De Mot - verhalen, 13 oktober 2013

Familie kies je zelf

Wat maakt een verhaal tot een goed verhaal? Die vraag kwam bij me op terwijl ik in de bomvolle zaal in Huis te Zaanen te Haarlem luisterde naar verschillende sprekers, afgewisseld door fraaie folksongs van Koen.

Rokus trapte af. Hij vertelt over achtentwintig Amerikanen die rockbottom zijn geweest, lotgenotengroepen hebben opgericht en afgelopen tijd in Nederland waren om daarover te vertellen. Een van hen, Ermi, zal ook nog haar verhaal doen, zegt hij, maar eerst spreekt hij over zijn vader die alcoholist was en tot zijn verdriet van zijn moeder achter de vrouwen aan zat. Toch kreeg hij in zestien jaar tijd zeven kinderen met haar. Vanwege de stress werd zijn moeder na een zelfmoordpoging opgenomen in een kliniek in Breda. Daar liet men haar schoffelen en gaf haar electro-shocks. Zijn vader scheidde van haar, waardoor ze haar kinderen kwijt raakte.
Rokus ontsnapte zoveel mogelijk aan de stress door op zijn bed met de koptelefoon op naar muziek te luisteren.
Vorig jaar overleed zijn zus toen hij op vakantie was in Frankrijk. Hij had nooit veel contact met de familie en besloot naar de crematie te gaan. In de rouwzaal viel hij in zijn nette pak uit de toon tussen de tatoeages en gymschoenen. Hoewel zijn zus altijd onafgebroken zelf aan het woord was, speelde ze, gezien de vele mensen die haar uitgeleide deden, toch een verbindende rol.
Families kiest hij zelf, zegt hij.

Danike is kinderlogopediste en kwam in contact met een stichting die in Indonesië weeshuizen beheert. Hoewel ze het druk had met haar werk en haar gezin ging ze in 2012 een kijkje nemen. Ze schrok van de omstandigheden waarin meervoudig gehandicapte kinderen leefden. Devon zat als een tijger opgesloten in een kooi en liet haar niet meer los. Omdat ze van haar man geen kinderen mocht meenemen naar Nederland, wilde ze naar Indonesië verhuizen maar uiteindelijk zag ze daar vanwege alle rompslomp vanaf. Samen met haar man zette ze zich in om de kwaliteit in de tehuizen te verbeteren. Devon is inmiddels onder persoonlijke begeleiding drie uur per dag uit zijn kooi. In november reist ze weer naar Indonesië, dit keer om de jobdescriptions van de medewerkers te regelen.

Ermi komt uit een katholiek gezin, waarin weinig werd gepraat. Haar ouders kwamen uit de Filippijnen. Haar moeder kreeg als verpleegster toegang tot de Verenigde Staten en haar vader werkte voor de marine. Ze ontmoetten elkaar in Philidelphia. Ermi is de derde van vier dochters. Tussen de eerste en de laatste twee zit een gat. Ze groeiden op in het Zuiden van de Verenigde Staten en deden wat hun oudste zus, een overarchiever deed, dus piano spelen en ballet. Met Pasen ging het gezin altijd naar een vroege dienst in een klooster. Ermi vond het leven eens genoeg. Ze bleef tijdens zo’n Paasweekend achter in Philidelphia met een grote hoeveelheid pillen. Als verpleegster was het voor haar niet moeilijk eraan te komen. Tot haar verbazing ontwaakte ze in het ziekenhuis. Aan haar bed zat een vriendin. Er moest iets gedood om te leven, zei Ermi tegen haar.

Pieter vertelde in De Mot eerder over zijn identiteitsverwarring en dit keer over de wisselvalligheden in zijn loopbaan. Hij worstelde vaak met de vraag wat hij wilde in het leven en werd op vijfjarige leeftijd geboeid door gesprekken die zijn ouders voerden met visite. Met rode oortjes luisterde hij toe en begreep niet dat zij verbanden over het hoofd zagen. Later maakte hij daar zijn werk van. Hij praat na vele banen en net zo veel mislukkingen met bedrijven over de duurzaamheid van de interne relaties en de organisatie.

Ron komt uit de Jordaan. Hij had een verhaal klaar maar werd op een ander onderwerp gebracht door zijn zoon, die hem belde uit Bali, waar hij een weeshuis leidt voor misbruikte kinderen. Ron vertelt over een vakantie naar Rhodos waar hij naar toe ging om zijn vrouw te herdenken, die twee jaar geleden overleed. Hij werd meteen al aangesproken door een extraverte Hollandse vakantieganger die zich erg populair gedroeg. Gelukkig was er ook de knappe Marianne in het gezelschap. Hij trok met haar op en hoorde over haar verleden. Ze raakte twee mannen kwijt en een dochter, hetgeen zijn eigen verdriet in de schaduw stelde. Afscheid nemen wilde ze niet. Ze schoof een briefje onder zijn kamerdeur. De andere Hollander bleek een ambulancebroeder, wiens zoon tijdens een vakantie in Portugal verongelukt was toen hij op een rots dook. Marianne was een kinderarts in Groningen en ging later naar Bali om haar bijdrage te leveren aan het weeshuis. Begin september kreeg Ron een rouwkaart dat ze aan kanker overleden was. 

De kracht van de persoonlijke vertelling is een belangrijk element voor een goed verhaal, dacht ik na deze zeer vervullende middag.    

Hier de uitzending van Vals plat met Rokus Loopik over zijn reizen met psychiatrische patiënten naar New York. Afgesloten met Sometimes I feel like a motherless child. De volgende De Mot verhalen is op 8 december 2013. De inschrijving is al geopend.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten