Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 15 december 2013

Filmrecensie: Code Blue (2010), Urszula Antoniak




Trooster der zieken, ontferm u niet over ons

In Code Blue probeert Urszula Antoniak een verpleegster te vangen die als engel des doods werkt voor zieken aan het eind van hun leven. De verpleegster met de gewone Hollandse naam Marjan, lijkt veel op Lucia de Berk, die in de tijd dat de film uitkwam nog in de gevangenis zat, schuldig bevonden van moord op verschillende ernstig zieke personen.

Antoniak schetst een indringend beeld van zo’n vrouw in een film met een sterke vorm waarin weinig wordt gesproken en de muziek psychedelisch van aard is. Vaak wordt ingezoomd op het gekwelde en ingeteerde gelaat van Marjan. Ze zit op een matras in haar lege appartement, ze loopt door ziekenhuisgangen, staat mensen in ademnood bij.

De film begint met een straal water uit de douche, begeleid door gregoriaans gezang, dat al de komende als het ware loutert. Wie zijn wij om, in een maatschappij waarin techniek over menselijke waardigheid heerst, een engel des doods te veroordelen?

Anderzijds krijgen we ook een schaduwzijde van deze redster te zien. Ze is niet in staat tot contact en behoorlijk gefrustreerd. Verderop in de film is het voorstelbaar dat ze gebukt gaat onder haar geheim maar in het begin acteert ze ook al erg solistisch en dwangmatig. Ze steelt een stompje potlood van de man die ze om het leven heeft gebracht, ruikt eraan en verbergt het in een keukenkastje in haar appartement. Later komen daar steeds meer voorwerpen bij.  

Als ze geen dienst heeft zit ze voor de televisie. Ze zoekt spanning in haar dorre bestaan door haar Engelse buurman Konrad te volgen. Ze bezoekt een videotheek en huurt de films die hij heeft teruggebracht om meer van zijn seksuele smaak op de hoogte te komen, die nogal grof blijkt te zijn.

Een oudere vrouw die ook in de flat woont, merkt op dat ze treurig is en vraagt haar of ze getrouwd is. Marjan beaamt dat ze een minnaar heeft en dat die zacht voor haar is.

Als ze vanuit het raam van haar appartement getuige is van een zwaar geweldsincident tegen een jonge vrouw, beneden op een pad, ziet ze dat Konrad naar haar kijkt. Verschrikt sluit ze de gordijnen om ze niet meer open te doen. Ze maakt een gaatje in het gordijn om hem gade te slaan en daarbij te masturberen.

Een dokter in het ziekenhuis heeft enig wantrouwen over haar, maar is gerustgesteld als ze zegt dat ze een dochter heeft. Nadat ze een oude man om zeep probeerde te helpen, die zich verzette, zegt ze tegen de oudere flatbewoonster dat ze een fout heeft gemaakt. Ga naar de kerk, antwoordt de vrouw. Marjan is niet gelovig. De oudere vrouw vergeeft haar door haar hand op het hoofd te leggen.

Een hartelijke collega nodigt haar uit voor een feestje. Daar ontmoet ze Konrad, die zegt dat hij een salesmanager is en vindt dat zij meer als een actrice dan als een verpleegster oogt. Hij gaat met haar mee naar het appartement, waar een ontluisterende scène volgt.

Code Blue biedt een beklemmend beeld van wat stress doet met mensen. Marjan zit onder een stolp en komt daar niet onder vandaan. Ze is een trooster der zieken, tegen wil en dank. Een prachtrol van Bien de Moor.

Hier de trailer.   
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten