Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 3 december 2013

The fairest lady (1997), documentaire over Audrey Hepburn



Selfless actress becomes humanitarian guide

Filmster Audrey Hepburn (1929-1993) werd geboren in Brussel uit een Nederlandse barones en een Ierse bankier. Haar volledige namen waren Edda Kathleen van Heemstra Hepburn-Ruston, maar daarmee viel op de set geen eer te behalen. Ze kortte haar naam af tot Audrey Hepburn, al was het niet haar ambitie om beroemd te worden. Ze had zelf een loopbaan als balletdanseres in haar hoofd.

Biograaf Barry Paris zegt dat ze in haar vroege jaren omringd werd door nannies en haar twee halfbroers. Omdat haar vader een bedenkelijke politieke overtuiging heeft, stuurt haar moeder haar naar een internaat in Engeland. Na de scheiding in 1938 ziet ze haar vader tot haar verdriet nauwelijks meer. In 1939 verhuist het gezin naar Arnhem. In de oorlog vlucht een van de broers, de ander wordt in Duitsland aan het werk gezet. Haar moeder zorgt voor eten en de balletlessen van Audrey aan de Arnhems Muziekschool. Audrey zelf helpt daarnaast mee met het verzet. In 1944 maakt ze de slag om Arnhem mee waarbij hun huis verwoest wordt en daarna maakt ze de hongerwinter mee. Op haar zestiende is de oorlog voorbij en met de voedselpakketten komen ook haar broers terug.

In 1948 verhuist ze met haar moeder naar Londen. Ze verdient haar balletopleiding met haar werk als chorus girl. Ze speelt in een aantal films en wordt ontdekt door Colette die haar in de hoofdrol wil van Gigi. Op 22 jarige leeftijd speelt ze die rol op Broadway. William Wyler geeft haar een hoofdrol naast Gregory Peck in Roman Holiday (1953). Ze beleeft een platonische liefde met hem. Een jaar later speelt ze de hoofdrol in Sabrina. Ze maakt kennis met acteur Mel Ferrer en speelt met hem in Ondine. Een Oscar voor Roman Holiday zet druk op haar, waardoor ze uitrust in Zwitserland. Ze treedt in 1954 in het huwelijk met Ferrer, raakt zwanger maar krijgt een miskraam. Daarna zet ze zich weer aan films als War and peace (1956), Funny face en Love in the afternoon (beide 1957). Ze verbreekt haar banden met Hollywood met serieuzere films als The nun’s story, Green mansions (beide 1959) en The unforgiven (1960). Tijdens de laatste film krijgt ze opnieuw een miskraam en besluit het rustiger aan te doen. In Zwitserland wordt zoon Sean geboren. Daarna volgen nieuwe films als Breakfast at Tiffany’s waarin ze de sexy en charmante Holly Golightly speelt die Moon River zingt en The children’s hour (beide 1961) met Shirley McLaine.  

Daarna neemt ze weer gas terug voor haar gezinsleven. Na het grote succes met My fair lady (1964) waarvoor ze zangles nam, maar waarin haar stem vanwege de moeilijke hoge tonen wordt gedubt, gaat ze terug naar Zwitserland om haar huwelijk te redden. Na een miskraam in 1965 raakt ze in een depressie. Ze herstelt door een rol in How to steal a million (1966) en Two for the road (1967), een hartstochtelijk liefdesverhaal. Rond Wait until dark voltrekt zich de scheiding vanwege verschil van inzicht met haar man Mel.

Op haar veertigste trouwt ze met Andrea Dotti. Ze krijgt met hem zoon Luca, maar het huwelijk is vanwege affaires van Andrea geen lang leven beschoren. Audrey blijft lang buiten beeld. Ze zag het als een persoonlijk falen en ging terug naar de film. Robin and Marian (1976) is een persoonlijke overwinning voor haar. Ze vindt een goede vriend in de Rotterdamse acteur Robert Wolders en brengt veel tijd met hem door. De natuur, zegt ze op het eind van de documentaire, werkt genezend. Steven Spielberg vraagt haar voor de rol van engel in Always (1989). Daarna wordt ze ambassadeur voor Unicef. Ze vraagt aandacht voor het door oorlog en honger geteisterde Somalië en vergroot daarmee het bewustzijn van de wereld. Tijdens een reis naar Somalië loopt ze buikpijn op die kanker blijkt te zijn, die zich snel ontwikkelt. Na enkele maanden met Robert en Sean sterft ze in Zwitserland. Dicht bij haar huis wordt ze begraven in een simpel graf, deze beminnelijke, gratieuze vrouw die door haar films onsterfelijk blijft.   

Deze documentaire is er een in een biografische serie van A&E. Mooie foto’s hier op Tumblr.
Hier mijn recensie van Sabrina.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten