Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 5 juni 2014

Marc Schmidt over De regels van Matthijs, Regisseur aan de keukentafel, 8 oktober 2012



Filmen met een dubbel belang, een vriend helpen en zijn gedrag vastleggen

Chris Kijne praat in het programma Regisseur aan de keukentafel met Marc Schmidt die in 2012 de documentaire De regels van Matthijs maakte over een autistische jeugdvriend die aan het eind van de film een eind aan zijn leven maakt.

Kijne werd zeer geraakt door de documentaire en vraagt Schmidt wat voor gevoel hij erbij had.
Schmidt antwoordt dat zijn gevoelens achteraf tegenstrijdig waren. Tijdens het maken kwam hij in een rollercoaster terecht. Aan het eind zag hij Matthijs ten onder gaan, maar wilde dat niet weten, al was diens zelfmoord geen verrassing.

Kijne vraagt hoe het was om de film te monteren.
Schmidt zegt dat dit niet moeilijk was omdat hij wist wat hij wilde en op zijn onderbuikgevoel kon af gaan. Het abrupte einde stond voor hem meteen vast. Zelfmoord is heel hard.
Matthijs was het eerst niet eens met de titel. De regels waren immers niet van hem afkomstig. Later kwam hij daarop terug. Hoewel Matthijs vaak gelijk had, kon hij zijn eigen standpunt niet relativeren.  

Kijne vraagt naar het oorspronkelijk idee.
Schmidt wilde de soms ze onvoorspelbare Matthijs begrijpen en dat doorgeven aan anderen. Hij deed dit door zijn vriendschap in te zetten en daarmee een zo groot mogelijke intimiteit te bereiken. Tachtig procent heeft hij zelf gefilmd zonder een ander erbij. Dat was intensief omdat Matthijs door zijn autisme heel egocentrisch is en weinig feedback gaf, maar dat hoorde erbij.

Welke afspraken maakten jullie?
Meestal maakt Schmidt een contractje met zijn personages maar in dit geval was dat ondoenlijik omdat Matthijs over het minste of geringste zou blijven debatteren. Hij filmde daarom hun mondelinge afspraken. Een fragment hiervan kwam ook in de documentaire terecht. Hij kreeg van Matthijs carte blanche om alles te filmen ook de conflicten met de instanties.

Hoe ging het verder?
Schmidt was er elke week om een vinger aan de pols te houden, hetgeen gemakkelijk was zonder crew. Hij had soms een voorgevoel en filmde daardoor de scène waarin Matthijs een overdosis insuline nam. Hij werd daarbij gedwongen om over ethische vragen heen te stappen. Het hoorde bij de film om zijn camera op te stellen terwijl Matthijs in nood was. Hoewel hij zichzelf tot een tegennatuurlijke handeling, had hij daar achteraf geen spijt van. Het slaags raken met de ambulancebroeders bracht hij niet in beeld omdat de documentaire al zo heftig was. De scène met de deurwaarder kent geen vervolg omdat Schmidt vanuit het perspectief van Matthijs filmde. Schmidt had er geen behoefte aan het experimenteren van Matthijs met zijn medicatie aan banden te leggen. Dat had geen zin gehad. Helaas kwam hij op het eind in een noodopvang terecht waarin hij gemakkelijk aan middelen kon komen om er een eind aan te maken, maar ook in een gesloten inrichting komt er altijd wel een mogelijkheid om er uit te stappen als men dat wil. Schmidt zag geen structurele oplossing voor Matthijs. Het zou voortmodderen zijn gebleven, maar dit geldt mijn inziens voor heel veel meer mensen.

Hier mijn bespreking van De regels van Matthijs (2012), die in 2012 de publieksprijs en een Gouden Kalf won voor de beste lange documentaire.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten