Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 28 augustus 2014

Voor de leeuwen (2011), tweedelige documentaire van Julia von Graevenitz



Kloof tussen oud en jong op verrassende wijze overbrugd

In de tweedelige documentaire Voor de leeuwen van Julia von Graevenitz volgen we een aantal ROC leerlingen uit Amsterdam die een jaar stage lopen in een verzorgingstehuis in de Jodaan. Personeelstekort is volgens de aankondiging de belangrijkste reden voor de inzet van de leerlingen. Het is een experiment en de vraag rijst of zoiets goed kan gaan.

Meteen in het begin houdt de kijker zijn hart vast. Marius komt pompverloren binnen en vraagt waar hij zijn jas kan ophangen. Hij praat zijn onzekerheid van zich af. Rachel is een schat van een meid maar met haar armen stijf over elkaar. Het is nogal wat om straks een stel bejaarden op je af te krijgen. Coach José moet alle zeilen bijzetten. Het is zoals de titel luidt inderdaad Een pittige start.

Onder de bewoners bevindt zich de aimabele, getrouwde meneer Gé Suurhof, een gewezen ambtenaar, met een streepje op de é, zoals hij tegen Marius zegt, die zijn naam in zijn schrift noteert. Hij zit in een rolstoel omdat hij ingezakt is, zoals hij dat noemt. Hij vindt zijn afhankelijkheid vreselijk. De kijker heeft met hem te doen. Marius houdt de moed erin.

Inmiddels is ook leerling Purnall gearriveerd, een Surinamer en woont in Zuid-Oost. Het is de bedoeling dat hij bewoners gaat wassen maar hij laat het eerst maar eens voordoen door José. Een andere leerlinge, Fatima, is van Marokkaanse afkomst. Ze al wat ouder en heeft een kind van vier jaar. Ze is kritisch en vindt dat zij niet als werkkrachten moeten worden ingezet.

Het is de bedoeling dat de leerlingen alle voorkomende activiteiten doen, dus ook eten koken. Samen met de bewoners bespreekt men het maal voor die dag. Sudderlapjes zouden wel erg lekker zijn. Marius en Purnall speuren op de vleesafdeling van AH naar dit soort vlees, maar vinden alleen sucadelapjes en die blijken juist goed. Marius heeft niet zo veel geduld om ze te laten sudderen, maar tenslotte worden ze door de bewoners zeer gewaardeerd.

Nieuw binnen komt een wat verwarde mevrouw Schijffelen, die onlangs haar man verloren heeft. De leerlingen doen hun best haar een nieuw thuis te bieden. Rachel ontdekt na het douchen een lelijke wond op haar hoofd en roept de hulp van José in, die de wond behandelt en zegt dat ze het als een aandachtspunt moet noteren. Mevrouw Müller is een klagende Amsterdamse. Ze is vroeger kort getrouwd geweest en heeft haar hele leven hard gewerkt, waardoor ze longemfyseem en artrose heeft opgelopen.

Tijdens een dreamteamsessie worden de leerlingen door de leiding gestimuleerd om op zoek te gaan naar stille wensen van de bewoners. Een gesprek naar aanleiding van het bekijken van het fotoalbum biedt daarvoor mogelijkheden. Gé zou wel een dagje naar huis willen, maar weet dat dit teveel verdriet teweeg brengt en ziet ervan af. Hij mist wel een kroeg en contact met andere mannen.   

Tussendoor vinden er voortgangsgesprekken met de leerlingen plaats, zoals in het tehuis als op school. Marius wil van school wel eens een complimentje, hetgeen door zijn docent wordt genoteerd. Purnall krijgt de nodige kritiek omdat hij vaak te laat komt en zijn familie in het tehuis rondleidt. Aan het eind van het eerste deel krijgt hij een exit gesprek. Hij zegt daarin dat het zijn eerste stage was en dat het nog moest wennen.

In de tweede aflevering, Doorgaan tot het bittere eind genoemd, wordt mevrouw Müller gepolst over haar wens. Ze zou het liefst haar zoon zien die zelfmoord heeft gepleegd, maar dat gaat niet meer en zijn graf bezoeken wil ze niet. Omdat ze vroeger ansichtkaarten geschilderd heeft, verzorgt men een sessie zonnebloemen schilderen voor haar, waar ze een beetje met de pet naar gooit. Ze is boos omdat men haar vroeg wakker maakt om haar te benevelen. Later wordt ze kort in het ziekenhuis opgenomen en komt daar zichtbaar beter uit (op de foto wordt ze omringd door de leerlingen).

Marius heeft een man voor Gé opgedoken die een etage lager zit en net een boek Het leven van Ton Lutz zat te lezen. Gé is erg sociaal, maar zijn gesprekspartner is blij dat hij het leven achter zich heeft. Later organiseert Marius een zeer succesvol uitstapje naar het concertgebouw voor Gé en zijn vrouw.   

Fatima maakt zich zorgen over mevrouw Schijffelen die de moed heeft opgegeven. Marius heeft gezegd dat ze haar maar niet meer uit bed moeten halen en dat komt hem op een officiële waarschuwing te staan. Niet dat hij daar slechter van wordt. Het houdt hem beter bij de les.

De dood van zowel mevrouw Schijffelen als een andere mevrouw, die uitgedroogd was geraakt, leidt tot onzekerheid bij de leerlingen. Desondanks lijken ze meer gegroeid en volwassener dan aan het begin van het jaar. De bewoners nemen met spijt afscheid van de leerlingen. De kloof tussen jong en oud is overbrugd. 

Hier meer informatie op de site van de NRCV met een voorproefje van het tweede deel met een gesprekje met Fatima en Marius, die net bij de crematie van mevrouw Schijffelen is geweest en een link naar de nodige reacties van kijkers

Geen opmerkingen:

Een reactie posten