Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 25 oktober 2014

De brief van de burgemeester (2014), documentaire van Marlou van den Berge



Slechte samenwerking tussen gemeente en woningbouwvereniging dupeert dorpsbewoners

Aan de Middenweg in Finsterwolde is het niet pluis. In die Oost-Groningse straat is van alles mis. Burgemeester Pieter Smit is de burenruzies beu, vervuiling en de vereenzaming zat en organiseert een Eigen kracht conferentie, een vorm van hulp die ik leerde kennen in een boek van Willem de Jong over kinderen met opvoedproblemen, om de problemen op te lossen. Smit stuurt brieven aan de bewoners van de Middenweg en omgeving, waarin hij melding maakt van de procedure om samen eens met elkaar om de tafel te gaan zitten. Een onafhankelijk coördinator van de organisatie Eigen kracht komt vooraf de klachten peilen.

Marlou van den Berge loopt met de sympathieke Jan Drewes mee, waardoor we meteen de straatbevolking een beetje leren kennen. Hij praat met een bewoonster die niet weet waar de brief over gaat, al ligt er wel veel rommel op straat. De mensen van woning nr. 11, Alcatraz genoemd, hebben zich achter muren en met cameratoezicht afgezonderd na ruzie met de anderen. Een buurman die rugproblemen heeft en zelf wat klust, zegt met een kwaaie blik in zijn ogen dat hij ze weg wil schieten. De flatjes voor jongeren bevinden zich in verpauperde staat. Marcel, de werkloze zoon van een van de bewoners, is hondenbezitter en heroïnegebruiker en vertelt dat zijn buurman zijn afval gewoon naar beneden gooit. Op nr. 8 woont een vereenzaamde vrouw in een krot die geen contact meer met de buurt maakt. Drewes belt bij haar aan maar wordt niet opengedaan. Dan gaat hij maar naar Smit voor een terugkoppeling. Zorgcoördinator Adri is bij het gesprek aanwezig en zegt dat de bewoonster van nr. 8 al twintig jaar geen mensen van de woningbouwvereniging Acantus toelaat en dat hij haar niet kan dwingen.

Tijdens de conferentie horen we dat de bewoners een plan willen voor de flats. Adrie zegt dat dit eraan komt en dat ze nog even geduld moeten hebben. Hij wil ook contact leggen met de mevrouw van nr. 8. De politie kan weinig doen tegen nr. 11. De mensen in de zaal pruimen hen niet meer en presenteren hun eigen plan om de vervuiling tekeer te gaan. Jan Drewes meldt nogal onverwacht en tot verbazing van de bewoners dat zijn taak erop zit.

Een straatbewoonster vreest na afloop dat ze aan het lijntje gehouden worden. Ze verwijderen de rommel dumpen die in een door de gemeente geplaatste container. Ze schrijven een brief aan de vrouw van nr. 8 om hun zorgen mee te delen en Acantus toe te laten. Vervolgens gaan ze naar een informatieavond van Acantus, die vreemd genoeg verstek liet gaan bij de conferentie. De directeur wordt het vuur aan de schenen gelegd. Een paar bewoonsters hebben daarna nog een gesprek gehad met de mevrouw van nr. 8, die zich aangevallen voelde. Adrie is ook binnen geweest en zegt dat het daar redelijk schoon oogde.   

Twee maanden later zit Marcel nog steeds met zijn honden in een krot. Over sloop, nodig om een oprotpremie te incasseren, heeft hij nog niets gehoord. Acantus legde de dakpannen goed op het huis van nr. 8. De bewoners gaan nog eens naar het gemeentehuis om te overleggen met de burgemeester en de zorgmanager van Acantus. Tijdens een nagesprek denken veel vrouwen uit de straat dat ze aan het lijntje worden gehouden. Marcel daarentegen bezichtigt een nieuwe woning. Het lijkt me vooral de slechte samenwerking tussen gemeente en de lakse woningbouwvereniging die de bewoners dupeert. Wellicht kunnen die nog eens een onderlinge conferentie houden.  

Hier mijn recensie van Het verwende kind syndroom van Willem de Jong waarin gewezen wordt op de mogelijkheid met behulp van de organisatie Eigen kracht een lotgenotengroep op te zetten. Hier de trailer van de documentaire.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten