Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 19 oktober 2014

Filmrecensie: We need to talk about Kevin (2011), Lynne Ramsay



Naargeestig drama over een wanhopige moeder

‘We need to talk about Kevin,’ mailt Eva Khatchadourian, de moeder van Kevin aan haar man Franklin. Ze is dan op haar werk in een reisbureau en voorvoelt dat het niet goed gaat. Ze is echter net te laat. Ze zal haar man nooit levend meer kunnen bereiken en het schoolschuttersdrama dat we zo goed kennen van het nieuws over Amerikaanse middelbare scholen is al volop bezig.

In de film zijn we getuige van de chaos die dit in het hoofd van Eva veroorzaakt. Het drama wordt in de signaalkleur rood scherp in beeld gebracht. Eva is in een droom bij een massaal tomatengevecht betrokken en met die kleur wordt ook het huis beklad waarin Eva met haar man Franklin en hun twee kinderen Kevin en Celia woonde. Het is aangrijpend hoe Eva, boos aangestaard door buurtbewoners, de verf van de muren probeert te schuren en de ramen probeert schoon te maken. De beelden tuimelen door elkaar heen tot we langzamerhand meer greep krijgen en een overzicht van hetgeen er in het gezin aan de hand was.

Het begint met de huilbaby en de moeite die het Eva kost om daarmee om te gaan. Ze wordt ook gevoelig voor andere geluiden, zoals een drilboor die ze op straat hoort. Die werkt zo verlammend dat ze niet eens verder kan lopen met de kinderwagen. Ze heeft een en ander gelezen over autisme en gaat een bal met de peuter Kevin over rollen. Hij rolt de bal niet terug, maar soms opeens weer wel. De arts die Eva raadpleegt zegt dat Kevin niet het stereotype gedrag van een autist vertoont. Het is jammer dat Eva zich daarmee tevreden stelt, want nadere hulp had veel problemen kunnen voorkomen. 

Eva trekt zich de opvoedingsproblemen persoonlijk aan. Haar man Franklin bevestigt haar daarin, te meer omdat Kevin tegen hem wel normaal doet. Toch is Franklin de beroerdste niet. Hij doet zijn best om de toestand te normaliseren. Het gezin verhuist naar een groter huis en Eva neemt een baantje in een reisbureau. Helaas krijgt ze weinig steun van collega’s, die haar maar een vreemde eend in de bijt vinden.

De relatie tussen haar en Kevin verslechtert als hij de kleuterfase ontgroeid is en moedwillig de landkaarten die ze in haar kamer heeft opgehangen met verf besmeurt. Het wordt erger als hij in zijn broek heeft gepoept om zijn moeder dwars te zitten. Hij maakt een hatelijke opmerking nadat ze zijn luier heeft verschoond. Zij gooit hem op de grond en daarbij breekt hij een arm. Als Kevin met zijn arm in het gips uit het ziekenhuis komt, laat hij zich tegen zijn vader niet uit over de oorzaak en ook Eva houdt haar mond dicht.

De enige keer dat Kevin warmte bij zijn moeder zoekt is als hij ziek is en zij hem voorleest uit Robin Hood, maar als zijn vader een pijl en boog voor hem koopt, is hij weer net zo onaardig tegen zijn moeder als eerder. De toestand loopt verder uit de hand als Kevin er een zusje bij krijgt en haar op allerlei manieren het leven zuur maakt. Alsof het niet genoeg is viert hij tenslotte zijn onlust bot op zijn schoolgenoten.

De film is gemaakt naar het gelijknamige boek van Lionel Shriver dat als een brievenboek is geschreven door Eva aan haar man. Het zou handelen over het aangeboren kwaad dat in een mens kan schuilen. De gemene blik van Kevin in de film doet zoiets vermoeden, maar overtuigt niet. Dat is anders met de bezorgdheid van de moeder, die zich verantwoordelijk voelt voor haar zoon en vreest dat zijn uitvallen met haar onzekerheid te maken hebben. et heHH  

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten