Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 9 oktober 2014

Lichting 2014 van de Nederlandse Filmacademie afdeling fictie


Voor de lichting eindexamenkandidaten 2014 van de Nederlandse Filmacademie werden zeven films op het gebied van fictie geselecteerd die in de laatste week van september en de eerste van oktober op televisie werden uitgezonden. De korte fictiefilms waren achtereenvolgens van:

Giancario Sanchez met Gameboy: een realistisch verhaal over vier havisten die eindexamens stelen en zich daarop hoogmoedig gedragen, hetgeen natuurlijk tenslotte, zoals het spreekwoord zegt, voor de val komt. De film bestaat uit veel korte scènes met stemmen die moeilijk te verstaan zijn.

Joost Reijmers met De sleutelbewaarder: een sprookjesachtig verhaal dat over een held gaat die een prinses in een toren begeert maar zich van de sleutelbewaarder eerst moet bewijzen. In flashbacks worden de heldendaden van de held zonder veel glans terugverteld, tot de ontknoping die weer wel boeiend is.

Nico van den Brink met Anton: een sfeervol verhaal dat zich afspeelt in een kunstenaarsgezin in financiële nood. De tienjarige zoon Anton kampt daarmee, voelt zich niet op zijn gemak in het gezin van een vriendje waar hij naar toe wordt gestuurd. De kijker zit helemaal vast in zijn onzekere hoofd. 

Jamille van Wijngaarden met Levenslang en gelukkig: een absurd verhaal over een jongen een moord wil oplossen, waarin de kijker op het verkeerde been wordt gezet. Dieren spelen een belangrijke rol. Er wordt gerefereerd aan sprookjes zoals De drie biggetjes, De zeven geitjes en Roodkapje en dat allemaal binnen een half uur. 

Ena Sendijarevic met Fernweh: een sfeervol portret van de dertien jarige An die van een internaat komt en in een gelovig boeren pleeggezin wordt geplaatst met een achtjarige zoon met het syndroom van Down. De schuldgevoelens van An na een ongeluk van de zoon worden knap in beeld gebracht.

Tom van Blommestein met Onbeperkt: een psychologisch portret van Sten die ten onrechte verdacht wordt verduistering van veel geld op zijn werk en daar onder gebukt gaat. Het is vooral pijnlijk te zien dat hij tegen zijn moeder zwijgt over zijn probleem. Verrassend is dat dieven in zijn huis door hem uitgenodigd worden een opwekkend Spaans volksdeuntje te spelen.

Viktor van der Valk met Onno de onwetende: een theatraal verhaal over een jonge man die slachtoffer is van een vreemd gevoel en erachter probeert te komen waar dat vandaan komt. In een potpourri van oude en nieuwe beelden rent hij achter de waarheid aan. Hij raakt verslaafd aan Nala uit Zambia en concludeert dat zijn gevoel er misschien altijd al is geweest.

Achteraf deelde ik de films in naar hun inhoud. Anton, Fernweh en Onbeperkt zijn psychologische portretten, De sleutelbewaarder en Levenslang en gelukkig absurde verhalen, terwijl Onno de onwetende een mengeling is tussen die twee, maar vooral een theatraal beeld geeft van Onno en zijn vraag. Ik hield, merkte ik, het meest van het psychologische portret en vond die in alle drie gevallen overtuigend. Zowel de scholier Anton (Akira Dorrestijn), als de roodharige An (Shona Smit) en de jonge zakenman Sten (Matthijs van de Sande-Bakhuyzen) geven een goed inzicht in de problemen waarmee zij geconfronteerd worden. Als ik van een van hen meer mocht willen zien, zou ik kiezen voor An die niet weet waar ze met haar gevoelens van heimwee naar toe moet. Ontroerend. 

Hier mijn verslag van de eerste vier van een achttal eindexamenfilms uit 2010, hier de laatste vier.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten