Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 22 oktober 2014

Filmrecensie: Once upon a time in Anatolia (2011), Nuri Bilge Ceylan



Intrigerende zoektocht rond verlies en gemiste kansen

De een na laatste film van Nuri Bilge Ceylan kan zich meten met de lengte van Wintersleep en handelt over een zoektocht naar het lichaam van een vermoorde man die ergens begraven is maar dat moeilijk te vinden is omdat de dader niet meer precies waar hij het slachtoffer begraven heeft. Meer dan dat is Once upon a time in Anatolia een film over de nogal uitzichtloze levens van de personen die zich met de zoektocht bezig houden.

In de avondschemering zien we drie auto’s over de weg op ons afkomen. In de eerste auto zit politiechef Naci naast zijn chauffeur Arab Ali en achterin zitten dokter Celan en een bewaker met Kenan in hun midden, die een man vermoordde omdat hij diens vaderschap betwistte. Terwijl het gesprek gaat over kaas en buffelmelk, houdt Kenan zich afzijdig. Zijn gezicht heeft, anders dan de andere mannen, veel weg van de lijdende Christus. In de tweede auto zit de officier van justitie die uit Ankara gekomen is en in de legerjeep met zwaailicht zit tenslotte een andere verdachte, Ramazan, de broer van Kenan.

De tocht naar het lijk zou een peulenschil moeten zijn, waarna de officier weer terug kan naar zijn woonplaats en de politiechef klaar is met zijn onderzoek. Omdat Kenan echter in een dronken bui verkeerde tijdens de moord, kan hij de plek waar het lijk begraven ligt niet aanwijzen en zoeken ze door tot de volgende ochtend. De nacht brengen ze door in het huis van de burgemeester van een dorp in de buurt, die en passant aan de officier vraagt of die een goed woordje kan doen bij de gouverneur om geld los te krijgen voor de bouw van een mortuarium. Een van de mooiste scènes in de film is als de dochter van de burgemeester tijdens een stroomuitval thee serveert in het schijnsel van een lamp die op haar dienblad staat. De mannen zijn zeer onder de indruk van haar schoonheid. De officier vindt het zelfs jammer dat zo’n mooie jonge vrouw wegkwijnt in zo’n dorp.

Nuri Bilge Ceylan filmt slow, waardoor we extra kunnen genieten van de mooie beelden van het heuvellandschap met graanvelden, van de regens die over de vlakte razen, van de wind die een appeltje meeneemt van de boom naar een stroompje waar het tot stilstand komt bij andere, eerder gevallen appels. Ieder mens heeft zijn eigen trauma’s, lijkt Ceylan daarmee te zeggen. De dokter is gescheiden en heeft nooit kinderen gekregen. De politiechef heeft een zoon thuis die niet helemaal goed is en vraagt de dokter of hij medicijnen voor de jongen kan uitschrijven. Zelf houdt hij het thuis niet zo lang uit, maar ook in diensttijd is hij snel nijdig, overstuur. De officier lijkt op Clark Gable, heeft prostaatproblemen en is getraumatiseerd over zijn vrouw die na de bevalling van hun kind een eind aan haar leven maakte. Hij vertelt erover aan de dokter die wil weten wat de doodsoorzaak was en niet gelooft aan een hartaanval, maar denkt aan een overdosis aan medicijnen, zoals digoxine, waarop de officier erkent dat er huwelijksproblemen waren.

Als het slachtoffer van Kenan is opgegraven en naar het ziekenhuis in de stad vervoerd voor een autopsie is de dokter niet te beroerd om, net als de officier, de waarheid over de moord te negeren. Hij kijkt door het raam de vrouw en de zoon van het slachtoffer na die met de persoonlijke bezittingen van hun man en vader in de heuvels rond een schoolplein verdwijnen, zoals, kun je misschien zeggen, alles verdwijnt en alleen de last blijft, verder gedragen door de kinderen, door de volgende generaties. Het is een thema dat nadondert, dit besef van verlies en gemiste kansen, zoals er zoveel zijn in een leven.   

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten