Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 30 oktober 2014

The Central Park Five (2012), documentaire van Ken Burns



Een bekentenis zegt meer dan een DNA test

De lange documentaire The Central Park Five gaat over de mishandeling en verkrachting van een jonge blanke vrouw in het voorjaar van 1989 in Central Park, New York en de veroordeling van vijf zwarte onschuldige tieners hiervoor. Nadat ze jarenlang zaten opgesloten werden ze tenslotte gerehabiliteerd. De politie en justitie boden nog nooit hun excuses aan. Een zwarte historicus schaamt zich voor zijn land.

Vier van de vijf daders blikken voor de camera terug. Antron wilde niet in beeld, maar is alleen met zijn stem te horen. Journalist Jim Dwyer van de New York Times analyseert de zaak en zegt dat hij meteen sceptischer had moeten zijn. De tieners uit Harlem waren afleiders in een tijd van veel geweld voortkomend uit sociale ongelijkheid.

Ken en Sarah Burns en David McMahon vertellen uitgebreid het hele verhaal van de gebeurtenissen op 20 april 1989, de dag dat Tricia Meili, die in Central Park aan het joggen was, zwaar toegetakeld gevonden werd. Antron, Kevin en Raymond werden opgepakt en tot na lange verhoren tot bekentenissen gedwongen. Een sociaal psycholoog zegt dat men op een gegeven moment toegeeft om er van af te zijn, om eindelijk met rust gelaten te worden. Niet veel later werden ook Yussef en Korey opgepakt.

We zien vier van de jongens hun bekentenissen uitspreken. Die van Kevin is er niet bij, omdat zijn moeder weigerde dat haar zoon die uitsprak. Het is ongelooflijk de jongens te horen reproduceren wat hen eerder in de mond is gelegd. Een verdediger zegt dat de jongens en hun ouders snel geïntimideerd werden door politie en justitie en daardoor niet de tijd hadden om hun eigen plan te trekken. De jongens hielden in ieder geval wel vol dat ze zelf onschuldig waren en dat de anderen het misdrijf verrichtten. In de gevangenis hielden ze wijselijk daarover hun mond tegen elkaar.

De toenmalige burgemeester Ed Koch was blij dat de daders gepakt waren. Hij sprak van monsters die met wilding het leven in het heilige park onmogelijk maakten. Donald Trump begon een actie om de doodstraf weer ingevoerd te krijgen. Omdat het op de vrouw gevonden DNA niet van de jongens was, bedacht jusitie een zesde dader. Serieverkrachter Matias Reyes werd opgepakt en hoewel zijn DNA wel matchte, werd dit genegeerd vanuit het idee dat een bekentenis sterker is dan DNA.

In juni 1999 worden de eerste processen gevoerd tegen Antron, Yussef en Raymond. Tricia Meili komt ook, kan zich niets herinneren, maar roept als wandelend wrak medelijden op. De jury verklaart de jongens schuldig om er, net als Pilatus, vanaf te zijn. De jongens krijgen vijf tot tien jaar cel. In december krijgen ook de twee anderen, Kevin en Korey, hun straf. Aanklaagster Elisabeth Lederer is tevreden. The system had passed, merkt Jim Dwyer op.

De jongens hebben een moeilijke tijd in de gevangenis, Antron ook nog eens omdat zijn vader hem niet steunde. Met studie sloegen ze zich door de jaren heen. Kevin werd een voorwaardelijke vrijheid aangeboden als hij wilde bekennen, maar hij weigerde. Na zeven jaar kwamen vier jongens voorwaardelijk vrij. Antron werd vuilnisman in Maryland, Raymond belandde in de drugswereld, waarop hij weer in de cel terecht kwam. Korey die de langste straf had gekregen, kreeg in de gevangenis ruzie met Matias Reyes, die tegen andere gevangenen beweerde dat Korey vast zat voor een delict dat hijzelf had begaan.

Heropening van de zaak leidde vlak voor kerst 2002 tot het herroepen van het vonnis. De politie ontkende echter dat ze fouten had gemaakt. Ook de pers bood geen verontschuldigingen aan, zegt Dwyer, terwijl de vijf onschuldige jongens toch zwaar hebben moeten bloeden voor iets dat ze nooit deden en waarmee ze nog dagelijks worstelden.

Tricia Meili liep in 1995 weer de marathon van New York en schreef in 2003 een boek over de zaak onder de titel I am the central park jogger. In dat zelfde jaar spanden de jongens een proces aan tegen de staat dat tot aan 2012 nog niet was opgelost. Ik lees op Wikipedia dat er op 5 september j.l. een schikking met de jongens is getroffen.

Hier de trailer op IMDb.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten