Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 22 november 2014

Return to Homs (2013), documentaire van Talal Derki



Ongelijke, maar moedige strijd van inwoners om hun stad te beschermen

Wie Homs zegt, zegt pater Frans van der Lugt, die op 7 april j.l. in Homs, de tweede stad van Syrië, werd vermoord, terwijl hij vastberaden was de in het nauw gedreven bevolking niet in de steek te laten. Talal Derki laat aan de hand van persoonlijke beelden van vrienden uit de jaren 2011 tot 2013 zien hoe de strijd voor vrijheid zich in deze Syrische stad die dicht bij Libanon ligt, ontwikkelde. Zijn idee was om daarmee hulp uit het buitenland te krijgen, maar dat bleek een hopeloze zaak.

Een van de eerste beelden, geschoten met een mobiele telefoon is van een demonstrant die het woord vreedzaam op zijn spandoek had staan. Hij werd doodgeschoten, zegt de negentienjarige Abdul Baset, een van de vrienden die Talal Derki met zijn camera volgt. Het vreedzame protest veranderde in een gewapende strijd. Baset is een populaire figuur in de volkswijk van Homs. Hij stamt uit een bedoeïenenfamilie, zingt liederen als protest tegen Bashar al Assad en kan goed voetballen. Mensen die op het plein naar zijn vrijheidsliederen luisterden waren in het begin nog optimistisch over de val van de dictator, maar dat ebt langzaam weg.

Een andere vriend, Osama, woont bij Bilal die gewonden verzorgt in zijn huis. Het is gruwelijk te zien hoe zwaar gewonden uit auto’s worden gehaald en zijn huis worden binnen gebracht. Veel kan Bilal niet doen. Sommigen zijn niet meer te redden en worden met ceremonieel wapenvuur begraven.

De omsingeling van de stad maakt het leven in de oude stad er niet gemakkelijker op. Op 4 februari 2012 richt het leger een bloedbad aan door met tanks op burgers te schieten. Velen vluchtten de stad uit. Osama runt in een verlaten huis een veldhospitaal, Baset schiet, om een inval in de wijk te voorkomen, door gaten die hij in de muren gemaakt heeft.

Osama raakt ernstig gewond door een mortiergranaat en moet naar het enige ziekenhuis dat nog in handen van de rebellen is. Terwijl langzaam delen van het centrum op het leger worden heroverd, dringt men aan op een no fly zone om bombardementen van het leger te laten ophouden. De wereld reageert echter niet. De zes waarnemers van de Verenigde Naties die door de wijk lopen, praten wat en nemen wat foto’s.  

Terwijl Baset om wapens vraagt, kan Osama de straat weer op. Niet om te vechten maar om zijn verwoeste huis te filmen. Hij vindt een mok van hemzelf en zijn zus tussen de puinhopen. Baset ontsnapt aan de dood na een granaatinslag en zingt de ellende van zich af. Homs verandert naarmate men zich meer bewapent. Baset wordt in zijn voet geschoten en loopt een tijdje op krukken. Osama blijft een pacifist, die op zijn camera de strijd vastlegt, ook al weet hij dat hulp uitblijft. Als hij na een medische behandeling in Beiroet terugkomt in Syrië wordt hij door de inlichtingendienst aangehouden en daarna hoort men niets meer van hem.

Op 9 juni 2012 is de volkswijk omsingeld. Baset voert een guerillaoorlog en zit, nadat hij met gevaar voor eigen leven een graf gedolven heeft voor een vriend, met een bazooka doodmoe in de hal van een woning. Hij kan niet meer. Het Vrije Syrische Leger wil de omsingeling van buitenaf doorbreken, terwijl de rebellen onder leiding van Baset dat van binnenuit doen. De laatsten worden echter verraden en beschoten. Ze moeten een tunnel graven om hun wijk weer in te komen. Als Baset terug is in zijn verwoeste wijk, denkt hij dat Assad toch ooit zal wijken. Door het riool gaat hij op zoek naar voedsel en water. Buiten de stad doet hij een klemmende oproep aan medestanders om met hem mee terug te gaan. De tocht loopt uit op een gevecht met veel gewonden. Baset raakt daarbij zwaar gewond aan zijn been. 
Voetballen zal niet meer gaan. Na de overwinning wordt hij weer metaalarbeider. Vastberaden zingt hij zijn strijdliederen.

De aftiteling vertelt dat Baset op 7 juli 2013 terug was in Homs. Hij raakte gewond, zijn broer en oom werden gedood. Hij bleef tot het einde van de belegering op 14 mei 2014. Frans van der Lugt werd ruim een maand daarvoor doodgeschoten. Nog steeds probeert Baset terug te keren.

Hier de trailer van Return to Homs, die vorig jaar de openingsfilm was van het Idfa.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten