Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 30 januari 2015

Andy Murray – The man behind the racket (2013), documentaire van Carl Doran en Josephine McCusker




Hol      Hollywoodverhaal van een tennisser met een traumatische jeugd

De boeiende BBC documentaire Andy Murray – The man behind the racket schetst een persoonlijk portret van tennisser Andy Murray aan de hand van gesprekken die voormalig Roland Garros winnares en Wimbledon commentatrice Sue Barker met hem en zijn naasten voerde. Deze worden afgewisseld met archiefbeelden van toernooien, waaronder vooral de Wimbledon toernooien in 2012 en 2013. De opluchting was groot toen Murray in 2012 in New York zijn eerste grand slam won.

De documentaire begint met beelden van de intocht van Murray in zijn Schotse geboorteplaats Dunblane na het winnen van de US Open in 2012 en het behalen van goud tijdens de Olympische Spelen in Londen. De inwoners van de plaats bereidden Murray een groots welkom. Al gauw komt het drama ter sprake dat zich op 13 maart 1996 in de gymzaal van de basisschool voltrok. Een schutter uit het dorp doodde zestien kinderen en een juf. Helaas wordt niets gezegd over de achtergrond. Andy Murray is er nog steeds beduusd van en huilt. Sue wil het gesprek afbreken maar Andy geeft niet gemakkelijk toe.

Murray komt uit een sportfamilie van harde werkers. Zijn afgetraind ogende moeder Judy was professioneel tennisspeelster en zijn vader voetbalde. Andy wilde altijd winnen, welk spelletje dan ook, als was het worstelen met zijn broertje Jamie. Net als Nadal speelde hij al op jonge leeftijd competitietennis. Na winst in Florida wilde Andy net als Nadal ook naar Spanje. Op zijn zeventiende won hij de US Open voor junioren.  
Tim Henman spreekt over de rivaliteit tussen Schotse en Engelse sporters. Andy kreeg in 2006 veel hatemails omdat hij voor de grap had gezegd dat iedereen van hem mocht winnen als het maar geen Engelsman was. Daarna sloot hij zich af van de buitenwereld en wandelde met vriendin Kim en hun honden. Kim stond in San José in de schijnwerpers omdat ze tegen haar school had gezegd dat ze een virus had en daarom niet kon komen, terwijl ze blakend van gezondheid voor de camera’s haar vriend na zijn overwinning hartstochtelijk kuste.

Andy traint de laatste vijf jaar heel fanatiek tijdens de winter in Miami. Hij heeft een hele staf om hem heen met een conditietrainer, een fysiotherapeut, maar houdt zelf het heft in handen. De laatste jaren is zijn coach de befaamde Ivan Lendl, die weet wat het is om te verliezen.
In de zomer zit Murray vaak in Monte Carlo. Daar ontspant hij van de zware inspanningen. Hij leeft daar als de jetset, al is dat een gevaar voor zijn karakter, zegt een oude vriend. De reclamewereld zag in hem een icoon. Op het veld laat hij zich vaak van zijn humeurige kant zien. Zijn broer Jamie zegt dat het minder wordt, Lendl zegt dat het bij zijn karakter hoort.
      
Andy Murray – The man behind the racket gaat verder vooral over de laatste toernooien op Wimbledon. In 2012 stond Murray tegenover Federer die beter begon te spelen nadat het dak gesloten werd en won. Andy huilde toen hij met de microfoon in de hand zijn commentaar op de wedstrijd moest geven. Zijn vader noemt dit een bepalend moment in de carrière van zijn zoon. Drie weken na de uitschakeling door Federer versloeg Murray hem tijdens de Olympische Spelen in Londen.

In 2013 moest hij door een rugblessure verstek laten gaan op Roland Garros. Later won hij Wimbledon tegen Djokovic in de bloedhitte. Het was de eerste keer sinds zevenenzeventig jaar dat een Schot in zegevierde. Boris Becker spreekt van een Hollywood verhaal. Tussendoor deed Murray nog mee aan een benefietwedstrijd tussen hemzelf en Henman tegen Lendl en Berdich voor de jonge weerman Ross Hutchinson die aan kanker leed. De dag na zijn winst loopt hij over het centercourt om de terreinknechten te bedanken voor de verzorging van het gras. Hij vertelt tegen Sue dat hij de laatste punten in een waas speelde en nauwelijks nog adem kon halen. Hij hoopt in de toekomst meer van zijn sport te genieten. 
  
Het was leuk om andere tennissers zoals Tim Henman, Andé Agessi en de Schotse voetbalcoach Alex Ferguson te horen. Ze blijken mensen van vlees en bloed met hun eigen sfeer, vooral Murray. Daardoor kijk ik straks toch wat anders naar deze sympathieke Schot.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten