Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 21 februari 2015

Filmrecensie: Take this waltz (2011), Sarah Polley



Jonge vrouw is bang om bang te zijn en komt daarmee niet verder

Na haar regiedebuut Away from her (2006) is Take this waltz is de tweede film van Sarah Polley, die ook druk is met acteren. Opnieuw is de sfeer erg warm en het onderwerp lichtvoetig, maar tegelijk kraakt het weer van de sentimentaliteit en de ongeloofwaardigheid. Hoofdpersoon Margot kan niet besluiten wat ze in haar leven wil en zit klem tussen twee geliefde mannen. Als Leonard Cohen zijn steentje bijdraagt met de titelsong stort de film als een kaartenhuis in elkaar.

Het begint heel sensueel met Margot die thuis aan het bakken is. Ze stopt het gerecht in de oven, kijkt naar binnen met haar wang tegen het glas en daarna naar de camera en erlangs tot haar man Lou langsloopt. Haar blik verandert daarbij in negatieve zin. De kijker vraagt zich af wat er aan de hand is met dit aardige wezentje met haar blauw geverfde teennagels. Aan het eind herhaalt zich dit ritueel met een ander vervolg.

Margot heeft al vijf jaar een relatie met de kippenkookboekschrijver die de hele dag thuis bezig is om nieuwe gerechten uit te proberen. De twee gaan op een kinderlijke wijze met elkaar om, daarbij elkaar voor de grap uitmakend voor het ergste wat ze kunnen bedenken. Margot heeft de ambitie schrijfster te worden, maar voorlopig werkt ze voor een reisgids. Daarvoor reist ze het land rond. In Louisburg op Nova Scotia is ze getuige van een historisch straatspel waarbij een overspelige wordt gestraft. Als ze met het vliegtuig op weg naar huis is, blijkt de overspelige naast haar te zitten. Ze raken aan de praat, onder andere over het feit dat zij zich op de luchthaven in een rolstoel liet vervoeren. Margot vertelt over haar angst om een aansluiting te missen, die verband houdt met een algemener probleem, namelijk om overgangen door te maken. Daniel, zoals de knappe, overspelige man naast haar heet, houdt het erop dat ze bang is om bang te zijn. Toevalligerwijs blijken ze nog naast elkaar te wonen ook. Als Margot haar koffer uit de taxi haalt, zegt ze dat ze getrouwd is en loopt zonder naar Daniel om te kijken haar huis in. De kijker voelt aan dat Margot en Daniel meer met elkaar krijgen en dat is ook zo, al vindt Margot het moeilijk om Lou te bedriegen.

Tijdens een familiefeestje bij Margot en Lou is ook de zwartharige Geraldine, de getrouwde zus van Lou, van de partij die een dochtertje heeft waar Margot gek op is, hetgeen er op kan duiden dat ze zelf een kinderwens heeft maar dat Lou dat afhoudt. Die is alleen bezig met zijn kippen en heeft verder geen gespreksstof. Door haar onvrede wendt Margot zich steeds meer tot Daniel die een riksjarenner is en kunstschilder in zijn vrije tijd en haar alle tijd geeft om zich aan hem te binden. Margot vertelt Daniel op een keer dat ze niet in zo’n melancholieke stemming terecht wil komen als ze bij haar nichtje Tony waarneemt. Fraai is een latere conversatie tussen de twee tijdens een Martini in een bar, waarbij Margot aan Daniel vraagt wat hij met haar zou doen. Uitgebreid vertelt Daniel hoe hij haar zou beminnen van top tot teen, waarbij de kijker bijna voelt dat Margot dit ook graag wil beleven. Ze spreekt echter af om elkaar over dertig jaar te ontmoeten bij de vuurtoren in Louisburg.

Opvallend zijn de blote vrouwen in de film, helemaal niets voor zo’n vliegtuigfilm, te beginnen onder de douche na de aerobics waar behalve Margot ook Geraldine aan meedoet. De laatste vertelt dat het getrouwde leven niet alles is maar dat ze het ermee doet. Tegelijkertijd is ze zwaar alcoholisch. Op het eind verwijt ze Margot die haar man in de steek heeft gelaten, dat zij de werkelijke beklaagde is.  

Michelle Williams (1980) is vertederend als Margot in haar oranje jack of oranje shirt en tegelijk een wat mysterieuze vrouw. Helaas wordt het mysterie niet opgelost, de belofte niet waargemaakt en blijft de film als het karretje van een kermisattractie, waarin Margot plaatsneemt, hangen in de lucht.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Away from her.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten