Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 20 mei 2015

Filmrecensie: The nun’s story (1959), Fred Zinnemann



Zwaar beproefde non vindt tenslotte de uitgang

In The nun’s story wordt alle aandacht opgeëist door Audrey Hepburn, die de rol speelt van de ambitieuze jonge Gabriëlle van der Mal, dochter van een Belgisch chirurg, die naar Belgisch Congo wil om daar in de verpleging te werken, maar om uitgezonden te worden, eerst het klooster in moet en daar vreselijk wordt tegengewerkt door de moeder overste van de congregatie. Anders dan we gewoon zijn, zoals in Sabrina of in Breakfast at the Tiffany’s, zien we geen vrijgevochten jonge dame maar een heel ingetogen Hepburn.

Fred Zinnemann heeft er een slow movie van gemaakt van zo’n tweeëneenhalf uur, die niet eens vervelend wordt. Het is wonderlijk dat de verschillende tijdsperioden zonder nadere aanduiding aan elkaar gelast worden. De film springt tijdens de strenge kloosteropleiding van Gabriëlle moeiteloos van haar tijd als postulante door tot die van novice en van non. Tijdens de opleiding wordt ze mentaal zwaar beproefd. Moeder overste Emmanuel wil het onderste uit de kan halen, alle passie uitroeien en strikte gehoorzaamheid aan wat genoemd wordt de Regel kweken. Daartoe moet Gabriëlle net als de andere nieuwelingen al haar fouten in een aantekenboekje noteren en worden haar lange lokken rigoureus afgeknipt. Een goede verpleegster draagt het harnas van de rijpheid, zegt Emmanuel tegen Gabriëlle, die graag aan de eisen van de overste tegemoet komt, al zit haar impulsieve en levenslustige karakter niet mee. Met veel doorzettingsvermogen bijt Gabriëlle door de zure appel heen en wordt, gadegeslagen door haar vader achter de hekken, door de bisschop ingewijd als zuster Luke.

Het is een verademing als de camera zich na de eerste helft het klooster uit komt. Helaas voor zuster Luke gaat ze, omdat ze haar trots nog niet helemaal kwijt is, nog niet naar Congo, maar komt ze terecht in een Tropisch Instituut in Antwerpen waar ze haar talent voor microscopisch onderzoek bewijst. Overste Marcella probeert haar over te halen te zakken voor het examen om aldus haar trots een genadeklap toe te brengen, maar zuster Luke kan tijdens het examen toch geen gevolg geven aan de suggestie van de overste en wordt daarom niet als de andere geslaagden naar de Congo gestuurd, maar krijgt eerst nog een proeftijd in een psychiatrische inrichting waarin het er in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog erg ouderwets aan toe gaat. Zuster Luke wordt de assistente op een zware afdeling waarin de patiënten in cellen zitten opgesloten. Een poging om, ondanks een waarschuwing om dat niet te doen, in contact te treden met een schizofrene vrouw wordt haar bijna fataal, hetgeen voor zuster Luke een krenking is voor haar gehoorzaamheidszin en weer een teken dat ze niet geschikt is als non. 

Op dat breekpunt wordt ze toch nog naar Congo gestuurd. Ze denkt dat het daar wel zal lukken om nederig te zijn, maar het is vooral een teleurstelling dat ze na een vriendelijke ontvangst door moeder overste Mathilde en een boottochtje over de rivier, door de onzichtbare hand van Emmanuel naar een ziekenhuis voor blanken wordt gestuurd.
Mathilde waarschuwt haar bij voorbaat voor de atheïstische chirurg Fortunati, die graag vrouwen inpalmt. Zuster Luke houdt echter haar rug recht, ook als ze na een ziekteperiode door de chirurg verzorgd wordt. Het valt haar tegen dat ze als begeleidster van een zieke landgenoot toch weer terug moet naar België. Haar hoop dat ze opnieuw uitgezonden wordt, wordt door het begin van de Tweede Wereldoorlog de grond ingeboord. In plaats van naar Congo wordt ze naar een ziekenhuis aan de grens met Nederland gestuurd. Daar neemt de twijfel aan haar roeping dusdanige grote vormen aan dat ze besluit om haar habijt in te leveren. Op een mooie manier wordt het stille afscheid van het klooster in beeld gebracht.  
  
The nun’s story is gebaseerd op een boek van Kathryn Hulme en de achtergrondmuziek maakt de film helaas ouderwetser dan hij is.

Hier de trailer, hier mijn verslag van The fairest lady, een documentaire over Audrey Hepburn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten