Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 19 juni 2015

Lee Towers – The voice of Rotterdam (2012), documentaire van Hans Heijnen



Volkse Freek de Jonge, wereldberoemd in Nederland

Lee Towers was ooit kraandrijver in de haven van Rotterdam, maar begon een muziekcarrière die zich op grootse wijze ontwikkelde met megashows in Ahoy. Hans Heijnen neemt de gelegenheid te baat om dit evenement de laatste keer in november 2011 vast te leggen en Towers tussendoor te filmen, waarmee hij een bijzonder portret schetst van deze Nederlandse crooner, zoals een zanger van het sentimentele genre genoemd wordt.

Ikzelf heb al die jaren nooit veel aandacht geschonken aan het fenomeen Towers, die meer een jongen van het volk was, maar met het ouder worden kan ik meer waardering hebben voor de muziek die hij in zijn leven vertolkte, zoals het nummer Sweet Caroline dat hij, ondersteund door het Metropole orkest, in de laatste show met overgave zingt. De reacties van het publiek zijn navenant. Het is een collectief delen van ontroering, van leven zou ik bijna zeggen.

Lee Towers werd als Leen Huijzer geboren in een zwaar christelijk milieu in Bolnes onder de rook van Rotterdam. Daar zijn zelfs nog archieffilmpjes van. Zijn vader zat zo zwaar in het geloof dat hij zelfs niet naar de kerk ging. Zijn zoon Lee vond het allemaal wat overdreven, maar vreesde toch de eerste keer dat hij op zondag bij een vriendje achterop de fiets naar de bioscoop ging. Tot zijn opluchting viel hij niet dood neer. Hij begon te werken in de haven en zong in zijn vrije tijd. In 1975 werd hij ontdekt door Willem Duys. De gescheiden Laura met drie jonge kinderen leerde hem al eerder kennen tijdens een optreden en meteen was het aan tussen de twee. Lee was een goede vader, zegt Laura, daar had ze hem op uitgezocht.

   Een wrange kant geeft de documentaire diepte en dat betreft niet alleen de scheiding van zijn ouders die hem veel verdriet heeft gedaan. Towers vertelt ook over de dood van zijn jongste broer door een auto- ongeluk en van een schoondochter door een brand in de oudjaarsnacht in Antwerpen, die alles opeens betrekkelijk maakte. Jarenlang kon hij geen muziek maken. Daarvoor ontbrak de creativiteit. Zijn optredens die gewoon doorgingen waren zijn redding. Towers is, een havenarbeider eigen, niet iemand die bij de pakken gaat neerzitten.  

Fraai zijn de sfeerbeelden van Towers voorafgaande aan en in de pauze van zijn laatste megaconcert in Ahoy. Na de laatste repetitie wil Lee nog een paar uur rust, maar staat toch een interview door de radio toe. De verslaggeefster vraagt waarom het zo lang geleden is dat hij in Ahoy stond. Hij kan daar zelf, emotioneel als hij is, geen antwoord op geven en daarom neemt Anita Meyer die bij hem zit het van hem over. Pieter van Vollenhoven en zijn vrouw zijn bij de show. Pieter komt in de pauze nog langs in de kleedkamer en omhelst hem na afloop alsof Lee zijn beste vriend is. Daarnaast zien we beelden van kleinschaliger optredens, bijvoorbeeld in Zeeland, een plaats in Brabant, enkele dagen voor het megaconcert voor een 45 jarige man met het syndroom van Down, die een fan was omdat Towers zich net als hij zelf zo goed kleedt. Towers zal niet gauw iemand in de steek laten en dat valt hem te prijzen. Zijn mopjes zijn flauw. Laura begint er later nog over tegen Lee en neemt ze voor wat ze zijn.

Wat treurig is de sfeer in het huisje in Willemstad in Curacao, waar Lee en Laura de kerstdagen doorbrengen. Lee zit bij de geluidsinstallatie en laat wat nummers horen, terwijl Laura achter hem met een glas water aan tafel zit.  
    
   Hier de trailer op vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten