Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 2 juni 2015

Mamma please call me (2004), documentaire van Marije Meerman



Wel melk, geen honing

Tussen haar debuut Mijn kresj (1995) en Onze kresj (2014) maakte Marije Meerman veel programma’s voor Tegenlicht. ‘Haar films gaan over de impact van globalisering, economie en internationale politieke verhouding op het individu,’ kopt die site. Mamma please call me, waarin de Filipijnse Emma naar Londen gaat om geld voor haar kinderen te verdienen, is hiervan een sterk voorbeeld.

Emma komt uit Manilla en wil goed voor haar kinderen zorgen vanuit het oogpunt dat een ouder wel voor een kind kan kiezen, maar niet andersom. Ze vindt het een plicht om hen goed op te voeden en hen voldoende voorbereiden op de maatschappij. Om hun studie te bekostigen werkt ze als nanny in Londen, waar ook haar moeder woont. Haar vader is zeven jaar geleden overleden. Het is het tweede verblijf van Emma. Eerder werkte ze in Amsterdam.

Meerman filmt op de opleiding waar jonge vrouwen worden voorbereid op hun werk als nanny. Behalve praktische vaardigheden leren ze ook zelfbewust te zijn. Ze zijn geen prostituées of slaven, maar personen met een eigen identiteit. Een les over het effect van hun toekomstige vertrek op de achterblijvers leidt tot emotionele taferelen.

We zien Emma bij haar werkgeefster in Londen die viool speelt en een baby heeft. Emma vertelt haar dat ze in Nederland ervaring opdeed met kinderverzorging en daarnaast ook de ervaring heeft als moeder van Hannah en Tsino (zie foto), die inmiddels vijftien en zeven jaar oud zijn. Ze beseft dat er altijd een muur is tussen haar en haar werkgeefster. Ze staan niet op gelijke voet. Ze zal nooit persoonlijke vragen aan haar werkgeefster stellen.

Hannah is ondergebracht bij haar vader en Tsino bij Emma’s broer Norman en diens vrouw Ayrin. Hannah ontpopt zich tot een prachtige vrouw en wordt achterna gezeten door de jongens. Ze is veel uit huis omdat de sfeer bij haar vader haar niet bevalt. Er is daar niemand die haar wakker maakt en een ontbijt voor haar maakt. Emma zou het liefst willen dat Hannah een opleiding verpleegkunde ging doen om daarna naar Londen te komen. Vanuit een oud koloniaal besef wil ze het liefst een blanke man voor haar dochter. Tsino wordt opgevoed door een nanny. Emma zegt dat hij overgeleverd is aan de kwaliteit van de hulp. Ze spreekt met de huidige nanny Jessica die bijna met vakantie gaat en zegt dat Tsino wel eens lastig is. Twee jaar geleden haalde Emma hem bij zijn vader vandaan omdat die hem verwaarloosde. Ze wil dat Jessica zich inzet voor een goede positie in de klas. Ze zal haar daarvoor met geld belonen. Later hoort ze dat Jessica na de vakantie niet is teruggekeerd en dat de prestaties van Tsino op school niet verbeterd zijn.  

Emma houdt contact door de telefoon contact met haar kinderen. Tastbaar is het gebrek aan nabijheid. Na haar vorige terugkomst waren de kinderen onverschillig tegenover haar. Ze zegt dat ze zelf ook nooit intimiteit gekend heeft. Zij zag haar moeder vijf jaar lang niet. Haar liefde uit Emma door het sturen van geld. Ze heeft het moeilijk in het regenachtige land, waar ze nog tien jaar wil blijven om de studies van haar kinderen te kunnen betalen. Voor steun gaat ze naar een evangelische kerkdienst. Het leven in Londen is wel melk, maar geen honing.

Hier de site met de filmografie van Marije Meerman met daarop de trailer van Mamma please call me.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten