Pleidooi voor een decentrale eurozone
De Britse econoom Philippe Legrain (1973) was tijdens de periode
2011-2014 adviseur van José Manuel Barosso, de toenmalige voorzitter van de
Europese Commissie. Hij is inmiddels in zijn boek
European spring: Why our economics and politics are in a mess - and how to put them right (2014) zeer kritisch over het gevoerde beleid. Marcia Luyten ondervraagt hem hierover met het oog op de penibele situatie waarin Griekenland verkeert.
European spring: Why our economics and politics are in a mess - and how to put them right (2014) zeer kritisch over het gevoerde beleid. Marcia Luyten ondervraagt hem hierover met het oog op de penibele situatie waarin Griekenland verkeert.
De recessie is daar volgens Legrain onbekend groot omdat de
trojka hen al jaren de duimschroeven aandraait. Tsipras kan de eisen van de
trojka onmogelijk inwilligen. Van enige schuldverlichting voor de Grieken is
geen sprake. Legrain wijt het beleid van de trojka aan een foute beslissing van
Merkel in 2010 die de Grieken teveel leende om de eigen banken overeind te houden.
Ze overtrad daarmee de regels, vastgelegd in het verdrag van Maastricht. De
Duitse productiviteit is volgens Legrain geen succes gebleken. Het drukken van
de lonen in het binnenland zorgde voor een kapitaalvlucht naar Griekenland. Aandringen
op herstructurering was een betere weg geweest. Nu dreigt een scheuring. Niemand
de fout wil toegeven uit angst dat de belastingbetaler dwars gaat liggen.
Luyten vraagt of de trojka, die nu opeens wel hervorming
eist, wellicht niet oprecht is over haar bedoelingen omdat men Syriza geen
succes wil gunnen.
Legrain zegt dat hun motieven inderdaad niet te vertrouwen
zijn. Griekenland zou beter af zijn met een eigen munt, waarmee ze van haar
schuld afkomt en weer gemakkelijker toeristen kan trekken, maar het gevaar is
dan dat ook Spanje, Portugal, Italië en Ierland hun kans schoon zullen zien om een eigen koers te gaan varen. In Spanje, de vierde economie van Europa, is al een sterke protestbeweging in opkomst.
Luyten vraagt hoe groot het risico van afbrokkeling van de
eurozone is.
Legrain stelt dat men in Spanje vooral tegen de binnenlandse
corruptie ageert. Met geld dat door Europa geleend werd, werden zwakke banken op
de been geholpen en daarvoor betaalt de Spanjaard een hoge prijs.
Luyten haalt het boek van Legrain aan waarin hij stelt dat
het begrotingsbeleid van de Europese Unie een mislukking is. De politiek staat
daarbij buiten spel, waardoor het gevaar aanwezig is dat de burgers zich tegen
Europa gaan keren. In Nederland ontstond door de geëiste bezuinigingen een onnodige
recessie, die de vastgeroeste situatie op de huizenmarkt alleen maar erger
maakte.
Luyten vraagt waarom het Europese beleid niet veranderd
wordt.
Volgens Legrain houdt men vast aan de oude strategie omdat
men fouten niet wil toegeven. Na zeven jaar van crisis, die groter is dan
tijdens de Great Depression, is de economische situatie echter onhoudbaar
geworden. Het huidige beleid zet de toekomst van Europa op het spel en
ondermijnt de democratie. Politieke verandering is nodig. Legrain haalt de slogan
‘no taxation without representation’ van de Amerikaanse kolonisten in hun
strijd tegen Engeland aan, die inmiddels ook voor de toestand in Europa geldt.
Luyten vraagt of harmonisering van het economisch beleid in Europa zo’n
goed idee is.
Legrain bepleit decentralisatie omdat een federaal Europa
door de burgers niet ondersteund wordt. Het is gevaarlijk hiermee door te gaan.
Een decentrale eurozone lijkt hem een beter idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten