Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 4 juli 2015

The cove (2009), documentaire van Louie Psihoyos



Vreselijke dolfijnenslachting in een zee van bloed

Louie Psihoyos rijdt samen met voormalig dolfijnentrainer Rick O’Barry naar het Japanse stadje Taji, waar op dolfijnen wordt gejaagd. O’Barry zit achter het stuur van de auto en vreest dat zij worden gevolgd omdat hij eerder een gevangen dolfijn probeerde te bevrijden. Hij werd beroemd door de serie Flipper die zelfs in en rond zijn huis werd opgenomen. Nadat hij eens zag hoe een dolfijn in gevangenisschap zelfmoord pleegde, gewoon door zijn adem in te houden, voert hij met veel overtuiging actie tegen deze misdaad. Als de mannen hun intrek nemen in een hotel horen ze meteen dat het niet de bedoeling is dat ze het jachtgebied in gaan. Ze worden steeds als ze in de buurt zijn op agressieve manier door politie en vissers bejegend.

O’Barry vertelt dat de populaire serie Flipper een enorme toeloop van mensen creëerde die graag die dolfijnen wel eens in het echt wilden zien. Overal in de wereld schoten de dolfinaria als paddenstoelen uit de grond. Om die te voorzien van hun springende attracties worden die in Taji gevangen en voor veel geld doorverkocht. De dieren die overblijven worden gedood voor hun vlees, dat veel kwik bevat en gevaarlijk is, vooral voor zwangere vrouwen, iets dat onbekend was bij het overgrote deel van de bevolking. Eerder al werd wereldwijd geprotesteerd tegen de walvisvangst, maar de belangen zijn groot om die op te geven, vooral door Japan. Die acht het een vorm van nationale trots om op walvissen en hun soortgenoten de dolfijnen te blijven jagen. Daar komt nog bij dat ze de dolfijnen beschuldigen van het eten van vis. Alsof dat niet eerder zou komen door overbevissing.

Omdat dolfijnen akoestische beesten zijn die gevoelig zin voor geluiden, worden ze door Japanse vissers met hamerende geweld naar de kust gedreven waar ze in netten worden verstrikt en daarna gevangen of gedood. Psihoyos wilde in samenwerking met duikers van de Oceanic Preservation Society de jacht en moord vastleggen en ging met zijn producer naar de gemeente om een vergunning los te krijgen. Hoewel dat niet lukte kregen ze wel een aanwijzing waar zich de geheime baai in een nationaal park bij de stad bevond waar de slachting jaarlijks in september plaatsvindt. Om geen verdenking op zich te laden, bezochten ze toeristische tempels in de buurt. Kleine rotsjes in de tuin waar door Japanners bij gemediteerd wordt brachten Psihoyos op het idee om die zelf te laten maken en daar onderwatercamera’s in te laten zetten.

In de documentaire is de blik vooral gericht op de missie van Psihoyos en het OPS om de jacht en de kille moord op de dolfijnen te filmen. O’Barry wordt nog eens door de hoteldirectie gevraagd naar zijn betrokkenheid maar ontkent en vertelt dat hij alleen maar interviews geeft. Daarnaast is er achtergrondinformatie over de onwil van Japan om zich te houden aan internationale afspraken, maar ook informatie over de dolfijnen zelf. Een surfer vertelt dat hij eens door dolfijnen werd gered toen hij op zijn surfboard in de buurt kwam van een haai. Ze zwommen tussen hem en de haai. Een duikster in het team van OPS, die hard wordt aangepakt door de vissers en ziet dat een klein dolfijntje in de zee sterft, vertelt dat ze goed met de dolfijnen kan communiceren. O’Barry meent dat ze een bewustzijn bezitten dat groter is dan dat van de gemiddelde mens.

Tenslotte zien we beelden van de manier waarop de resultaten van de missie wereldkundig worden gemaakt. Dat gebeurt op een internationale conferentie voor de walvisvaart. O’Barry loopt totdat hij wordt afgevoerd rond met een laptop met daarop beelden van een bloedrode zee en spartelende dolfijnen. De kracht van de documentaire bestaat hierin dat het woedend maakt dat deze praktijk nog kan voortbestaan.   

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten