Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 2 september 2015

Theaterrecensie: Nasrdin Dchar speelt Oumi, Carré, televisieregistratie 2015



Sterke solovoorstelling over integratie

Nasrdin Dchar (1978) is een zeer getalenteerd acteur die het best tot zijn recht komt als verhalenverteller, zo blijkt ook zijn solovoorstelling Oumi. Zonder enige moeite houdt hij de aandacht van de kijker gevangen. Terwijl het verhaal van de inburgering van Marokkanen en de daarbij gepaard gaande spanningen in de gezinnen bekend mag worden verondersteld, is zijn beschrijving van de aanpassingsproblemen van het gezin in Steenbergen zo ontroerend, dat een uur veel te kort is.

Dchar voert ons mee naar zijn jeugd in Steenbergen, de verhoudingen in het gezin met een oudere broer en zus en een jongere zus, zijn ingroeien in de moderne cultuur in Rotterdam en zijn hang naar het theater, de afstand van de oude cultuur in het bergdorpje Touasitte, waar zijn ouders nog een huis hebben laten neerzetten dat 49 weken van het jaar leeg staat, omdat niemand er meer wil wonen en waar de ouders dus ook nooit, zoals ze eerder verwachtten, hun kleinkinderen zullen ontvangen. Met fraaie Marokkaanse liederen zingt Dchar de fragmenten aan elkaar.

Dchar begint in 2007 toen hij de rol van Mohammed speelde in De geschiedenis van de familie Avenier, een stuk in vier delen, geschreven door Maria Goos en geregisseerd door Jaap Spijkers die ook samenwerkten aan de voorstelling Oumi. In het derde deel van het stuk kwam Dchar in gewetensnood omdat hij een dief moest spelen. Tijdens een zomervakantie bij de familie in Marokko krijgt hij het zo benauwd dat hij zich van verdere deelname onthoudt. Hij vraagt zijn Nederlandse vriendin ten huwelijk, maar maakt het weer uit omdat het aanzoek zijn benauwenis niet vermindert.

Hoofdpersoon in de voorstelling is zijn moeder, Oumi, de spil in het gezin, die Nasrdin de ogen opende voor de weg die voor hem het beste was, namelijk die van het theater. Deze vrouw, Habibi geheten, wordt geportretteerd op haar zestigste verjaardag, die volgens haar haar 57-ste verjaardag is. Tot verbijstering van haar kinderen vertelt ze over haar zus die drie jaar voor haar geboren werd en overleed ten tijde van haar geboorte waarop de autoriteiten het net zo handig vonden om Habibi de persoonsgegevens van haar oudere zus te geven. Habibi wil zich anders dan haar man aansluiten bij de Nederlandse samenleving.

Ze vertelt hierover later in een nacht in Rotterdam tegen Nasrdin, nadat ze uit Steenbergen gevlucht is vanwege een ruzie met haar man. Na de geboorte van Nasrdin bezocht ze samen met haar buurvrouw het consultatiebureau, door Dchar een controlebureau genoemd, en keek de manier waarop ze zich diende te gedragen van de buurvrouw af. Ze kocht eerst vrolijke kleren en vond dat haar man ook wel eens iets in de keuken kon doen. Een vierde kind wilde ze liever niet, omdat ze moesten sparen voor het huis in Marokko. Ze besloot al tot een abortus maar schrok daarvoor terug toen ze werd uitgejouwd door een andere Marokkaanse vrouw. Ze voelde zich hierdoor zo slecht dat ze terugkroop onder Gods vleugels, zoals Nasrdin dat fraai noemt. Aan het eind van de voorstelling verschijnt ze zelf op het toneel, inderdaad in de traditionele lange kledij.

Tot in de details zet Nasrdin zijn moeder neer: de hoge schouders, waarmee ze op de bank zit op haar verjaardag, de stralende ogen waarmee ze aan het ontbijt zit op de ochtend nadat ze Nasrdin over haar leven heeft verteld, het stralende middelpunt tijdens de première van het derde deel van het stuk waarvoor Nasrdin zich aanvankelijk had afgemeld. Het contact met de zaal is voelbaar. Zijn charisma een belofte voor de toekomst. Nasrdin Dchar is iemand die de kloof in de samenleving over nieuwkomers kan dichten. Dat is hard nodig.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten