Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 1 oktober 2015

The Rolling Stones: Crossfire Hurricane (2012), documentaire van Brett Morgen


Rockband als een kat met negen levens

Brett Morgen vroeg de leden van The Rolling Stones aan de vooravond van hun vijftigjarige jubileum, waar geen camera’s bij mochten zijn, wat het betekent om een Rolling Stone te zijn.  
Omdat de herinnering nogal vervaagd is, kijkt hij vervolgens aan de hand van fraaie archiefbeelden terug op het leven van de volwassen band.

We zien een optreden op 25 februari 1972 in New York waarbij televisiegastheer Dick Cavett zich erover verbaast dat Mick Jagger geheel niet gespannen is voor het concert. De zanger zegt dat hij weinig van acteren weet en niets van performance en timing, maar dat heeft hij in de loop van de jaren wel onder de knie gekregen. Tijdens het concert strooit hij rozenblaadjes over het publiek uit, hetgeen verwondert want de Stones hadden weinig met flower power te maken. Ze waren eerder een ruige rockband die, in de tijd dat de popmuziek het Westen overspoelde, met geweld geassocieerd werd, maar kregen voet aan de grond door hun ongepolijste gedrag. Het eerste tournee liep volledig uit de hand. Geen enkel concert haalde het eind. Meisjes gilden, plasten in hun broek en vielen flauw. De bandleden wedden onder elkaar hoe lang een optreden zou duren. Daarna moesten ze soms rennen voor hun leven.  

Er zijn beelden van een aankomst op Schiphol en een interview, waarbij Mies Bouman hen de grote NTS microfoon onder de mond houdt. Bill Wyman reageerde op een advertentie voor een bassist, Brian Jones deed op leadgitaar niet onder voor Keith Richard en Mick Jagger ervaarde vooral chemie. Manager Andrew Oldham wilde van de Stones een alternatief voor The Beatles maken. De bandleden werden gezien als relschoppers. Ouders vonden dat de onverzorgde lieden maar eens naar de kapper moesten. Zelf zeiden ze dat ze lak hadden aan de maatschappelijke mores en dat ze weigerden zich daaraan aan te passen. Net als de meeste jongeren waren ze ontevreden over de autoritaire maatschappij.

Na de periode van het spelen van covers kwamen de eigen teksten. Tell me was hun eerste hitje. Rellen omgaven de concerten. Drugs deden hun intrede in de groep. Een feest bij Richards liep uit de hand. Hij en Jagger werden opgepakt, maar na een dag weer vrijgelaten. Met als gevolg een nog grotere band met het publiek. The outlaw was born, zegt Jagger (dacht ik) die elke zes maanden van imago veranderde. De Stones zweefden boven de grond, de snaren speelden uit zichzelf.

De zelfgekozen dood van de getalenteerde Brian Jones kwam als een mokerslag, maar was geen verrassing. Hij speelde nog wel de mooie lijntjes op de opname van No expectations. Jagger was, net zo min als bij die van zijn ouders, niet op de begrafenis. Hij vierde het afscheid twee dagen later met een zinderend concert in Hyde Park, dat een sprong in het duister was omdat ze een jaar niet hadden opgetreden. De energieke optredens garandeerden hun voortbestaan, zegt de nieuwe gitarist Mick Taylor. You got to move is een mooi blues nummer uit die tijd.

Een gratis optreden voor 300.000 mensen in Altamont, Woodstock West genoemd, liep uit de hand door de gebrekkige beveiliging van gedrogeerde Hells Angels. De Stones voelden zich net zo bedreigd als het publiek, riepen op tot kalmte maar stapten nadat er een dode was gevallen in een helikopter. Terug in Londen zaten ze er doorheen. Richards vluchtte in de drugs. De groep verhuisde naar Zuid Frankrijk vanwege belastingschulden en repeteerde in de kelder van het huis van Richards, al was een structuur daar door het vele heroïnegebruik ver te zoeken. Tijdens een toernee door de Verenigde Staten in 1972 waarschuwt het ministerie van Buitenlandse Zaken hen voor incidenten.

Seks drugs en rock and roll leidden tot een roes. Jagger wilde niet altijd vertellen wat hem bezield. Na zijn extraverte act, trok hij zich terug om zich zelf te beschermen. Hij zegt dat ieder op zijn eigen manier met de roem omging. Watts was onverschillig, Richards hield het nog steeds bij heroïne, voor Taylor was de heroïne een reden om met de Stones te breken. Ronnie Wood verving hem en voelde zich meteen thuis in de groep, die daardoor van karakter veranderde. In plaats van gevaar uit te stralen stond nu het genieten voorop. De dertien concerten in Engeland waren in mum van tijd uitverkocht.

Richards die al vaak een waarschuwing kreeg voor het bezit van drugs, werd opgepakt in Canada. Vanwege het risico van een levenslange gevangenisstraf nam hij afscheid van de drugs en liet zich behandelen. De groep kreeg daarna weer meer energie, zegt Jagger. De Stones is een kat met negens levens. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten