Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 20 december 2015

Filmrecensie: Before sunrise (1995), Richard Linklater


Lichtheid van het leven veroorzaakt naast innig geluk ook een weemoedige stemming

Richard Linklater, bekend van Boyhood uit, maakte eerder een zeer verdienstelijk drieluik over de romantische liefde en de menselijke existentie. Het eerste deel heet Before sunrise en vertelt van de sprookjesachtige ontmoeting tussen de Amerikaan Jesse en de Francaise Celine. Zij ontmoeten elkaar in de trein naar Wenen. Ze is net naar haar oma in Budapest geweest, hij reist Europa rond na een niet al te gelukkig weerzien met een ex in Madrid. De titelsong Living life van Kathy McCarty slaat de spijker op de kop. Het geluk spat van het scherm. Tonight is the only night. Het leven dient geleefd op dit moment of anders nooit.

De klanken van Strauss doet het heel goed terwijl de internationale trein in de buurt van Wenen komt. De 23 jarige Celine zit te lezen in een coupé maar wordt gestoord door de ruzie van een Duitssprekend stel. Ze neemt daarom plaats op een andere stoel bij de eveneens lezende Jesse aan de andere kant van het gangpad. Ze raken aan de praat over het ruziënde stel. Waar een echtelijke verhouding toch niet toe kan leiden! Jesse neemt Celine mee naar de restauratiewagen waar ze hun conversatie, onder andere over haar vliegangst, vervolgen.

Die blijkt zo boeiend dat Jesse het stoutmoedige plan opvat om Celine mee te vragen, de stad Wenen in. Hij vertrekt de volgende ochtend voor een vlucht naar de Verenigde Staten en moet bij gebrek aan geld voor een hotel de nacht in de stad doorbrengen. Celine, die aan de Sorbonne studeert, is gevoelig voor zijn argument dat ze daar anders later spijt van zal krijgen.

Op weg naar het centrum confronteert Jesse Celine meteen met directe vragen over haar eerste seksuele gevoelens. Zij blijft niet achter waardoor de openhartige sfeer van het begin van hun ontmoeting vervolgd wordt. De eerste schuchtere gevoelens van verliefdheid openbaren zich in een platenzaak, waar ze in een afgesloten hokje luisteren naar het nummer Come here van Kath Bloom, waarlijk een prachtig staaltje van kalverliefde.

Wat volgt is een nachtje slenteren door het centrum van Wenen, waarbij ze interessante ontmoetingen hebben, onder andere met een dichter die aan de Donau zit en een gedicht voor hen samenstelt, een handlezeres en een buikdanseres. De meer ontvankelijke houding van Celine botst af en toe met de meer sceptische houding van Jesse, maar dat maakt de samensmelting alleen maar intenser. In de kathedraal voelt Celine zich een oude wijze vrouw en Jesse zich nog steeds een jongen van dertien. Desondanks beleven ze, voor de opkomst van de zon een heerlijk samenzijn in het park en hebben ze gesprekken over de toekomst, onder ander meer over de waarde van een liefdevolle relatie in verhouding tot een boeiende carrière. Ze raken daarbij wel steeds meer doordrongen raken van het trieste besef dat ze elkaar straks weer moeten loslaten.

De losheid van het leven blijkt twee kanten te hebben. Een lichte kant die, net als in Annie Hall al te zien was, heel mooi wordt weergegeven en een moeilijke kant, waardoor ze ten slotte, aan het eind van het samenzijn gekomen, besluiten elkaar over een half jaar op dezelfde plek te ontmoeten.

Ethan Hawke en Julie Delpy spelen hun rollen met verve. De hemelse blikken van Julie Delpy zijn van een bijna onaardse kwaliteit. Haar spelplezier valt er vanaf te zien, waardoor ik bijna niet kan wachten op de volgende ontmoeting in Before sunset.

Hier de trailer van Before sunrise, hier mijn bespreking van Boyhood.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten