Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 27 december 2015

Filmrecensie: Good Will Hunting (1997), Gus van Sant


Levenswijze psychiater buigt disharmonieuze ontwikkeling van een wizzkid om

Good Will Hunting heeft niets met jagen te maken, tenminste niet de letterlijke betekenis van het woord. Will Hunting is de naam van een jongen uit een achterstandswijk in Zuid Boston die op het gerenommeerde Massachusetts Institute of Technology schoonmaakt en daar tussendoor wiskundige raadsels oplost en van alles opdoet over andere takken van wetenschap, zoals over biochemie. Zijn enorme geheugen stelt hem in staat om veel te bereiken in het leven maar Will houdt het op zijn gewone working class vrienden, die in hun vrije tijd graag een biertje drinken, naar mooie vrouwen kijken en een spelletje honkbal spelen. Achtergrond van zijn gedrag is het feit dat hij een wees is en door zijn stiefvader misbruikt is, waardoor hij zelf ook vaak in de cel belandt. Als zijn wiskundige gave ontdekt wordt door professor Lambeau, krijgt die hem vrij op voorwaarde dat hij zich onder psychiatrische behandeling laat stellen.  

De film begint nogal voorspelbaar met de Amerikaanse karikatuur van iemand die zomaar uit het niets over onvermoede talenten blijkt te beschikken, maar ontwikkelt zich in positieve richting als de sympathieke, maar net zo obstinate Will na enkele mislukte pogingen om een goede hulpverlener te vinden, contact krijgt met psychiater Sean McGuire, een oud studie genoot van Lambeau en een onafhankelijk denker. De jonge en de oude man, gespeeld door Matt Damon en Robin Willams die eerder schitterde in Dead Poets Society, zijn gewaagd aan elkaar. Hun verhouding begint met een botsing, omdat Will uit een schilderij van Sean meent te kunnen opmaken dat hij ooit met de verkeerde vrouw getrouwd is. Sean is op zijn ziel getrapt maar begrijpt dat Will dan wel een gigantische hoeveelheid kennis heeft maar elke levenservaring mist. Hij geeft Will daarvan voorbeelden als ze samen in een park naar de eendjes kijken: Will weet alles van Michelangelo maar is nog nooit in de Sixtijnse kapel geweest. Evenmin weet hij hoe het is om in de oorlog een goede vriend te verliezen, laat staan hoe het is om, zoals hijzelf beleefde, gelukkig te zijn met een ernstig zieke vrouw. Het doet de kijker goed dat de twee het daarna al snel goed met elkaar kunnen vinden. Het openhartige verhaal van Sean over de ontmoeting met zijn vrouw Nancy tijdens een belangrijke wedstrijd van de Red Sox draagt daar zeker toe bij.

Het gebrek aan ervaring van Will doet zich ook voor in de verhouding die hij met biochemie studente Skylar krijgt. Hij blaast in het openbaar hoog van de toren, maar heeft een klein hartje. Hij is een container vol informatie maar zonder bestemming of richting. Het liefst trekt hij zich terug te midden van zijn vrienden. Skylar wil meer tot hem doordringen, maar stuit op een muur en vertrekt tenslotte alleen naar de Stanford universiteit in Californië.

Lambeau, gericht op succes als hij is, wil tijdens een tussentijdse evaluatie van de therapie meer sturing van Sean, maar die weet hoe Will in elkaar zit en wil zijn ontwikkeling niet dwarsbomen. Door de jongen de tijd te geven zal hij tot inzicht komen over hetgeen hij met zijn leven wil doen. Dat Will op de goede weg is horen we tijdens een sollicitatie bij de NSA. Die wil hem graag hebben, maar Will weet heel bondig uit te leggen wat er niet deugt aan de spionagedienst. Zijn vriend Chuck geeft hem een verder zetje in de goede richting.    

Good Will Hunting doet denken aan A beautiful mind (2001) van Ron Howard over een andere briljante wiskundige die eerst op Princeton studeerde en daarna ook naar het MIT ging. De boeiende elementen van Good Will Hunting niet te na gesproken, is de film van Howard in dramatisch opzicht sterker. De jacht van Will op een gelukkig leven is opeens wel heel gewoontjes naast het bizarre leven van John Nash. 

Hier de trailer, hier mijn review van Paranoid Park, tien jaar later uit 2007, hier mijn recensie van A beautiful mind.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten