Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 11 december 2015

In the groove we trust (2014), documentaire van Robin van Erven Dorens


Portret van de Stephen Hawking van de funk

In the groove we trust vertelt, zoals de ondertitel A Joe Bowie Experience al aangeeft, het verhaal van Joseph (ofwel Joe) Bowie (St. Louis, 1953), trombonist, zanger en oprichter van de funkband Defunkt, die vanaf 1980 furore maakte door de vernieuwende manier van improviserend musiceren, maar door de drugsverslaving van Bowie en de commercieel moeilijk uit te buiten nummers niet doordrong tot de hitlijsten. Ze stonden in het voorprogramma van The Clash en de Talking Heads en de Red Chili Hot Peppers rekenden hen tot hun favorieten.

Robin van Erven Dorens en zijn Nederlandse crew filmen Bowie terwijl hij rondzwemt in een koraalrif, dat rond St. Croix op de Maagdeneilanden ligt. Onderwijl vertelt Bowie over zijn gevoel voor de groove, die hem in het bloed zit. Funk is de kracht van de expressie daarvan.

In de documentaire geven, tussen concerten in Duitsland, Nederland en de Verenigde Staten door, ook andere bandleden en oude vrienden van Bowie hun mening over hun muziek. Defunkt is niet in een hokje te stoppen is en daardoor moeilijk te vermarkten. Het staat voor de drang om terug te keren naar het onvoorspelbare. Daartoe gooide Bowie alle geldende muziekregels over boord. Bassiste Kim Clarke speelt vaak een vraag en antwoord spel met de anderen, maar kan ook een basis leggen waar de anderen op voort kunnen borduren. Jazz houdt in dat men kan dollen, maar wel serieus en met als uitkomst een gelukkig gevoel. De trompettist voelt de kleuren van de muziek en zegt dat men daarbij niet moet nadenken, maar wel goed luisteren naar de anderen.

Bowie is een zenuwpees. Hij staat tijdens een tournee altijd als eerste buiten bij het busje dat de instrumenten vervoert. Zijn dochter vertelt over zijn gekmakende zin voor orde. In de jaren tachtig raakte Bowie, zonder dat zijn dochter daarvan wist, aan de harddrugs. Door het euforische gevoek ging zijn creativiteit met sprongen vooruit. Hij vergelijkt het met het surfen door het heelal als een natuurlijke groover. Vandaar wellicht de verwijzing naar Stephen Hawking. Dat kon natuurlijk niet goed gaan. Hij stal uit hun huis en werd door zijn broer Byron en zijn dochter gevonden in een auto. Om van zijn heroine verslaving stuurde Byron hem naar St. Croix op de Maagdeneilanden, waar hij een gids was voor alleengaande dames. Daar ontmoette hij Lynn, die hem op het spoor zette van het boeddhisme. Hoewel Bowie absoluut niet het type van een monnik is, bood het stil zijn hem wel een uitweg uit zijn problemen.

Sinds 2003 woont hij in Gorinchem. Hier wordt hij behandeld vanwege een knieprobleem dat hij al sinds zijn zeventiende heeft, toen hij in de vroege ochtend oververmoeid met zijn auto op een tunneltje knalde. Hij lag in coma, kreeg twee jaar een pin in zijn been en zou nooit meer kunnen lopen, maar werd toch weer opgelapt. Al zijn gedans op het podium heeft zijn knie geen goed gedaan, al houdt hij van de tournees omdat hij dan geen pijn heeft, op het podium tenminste niet.

Bowie wordt ook gefilmd bij het huisje in St. Louis, Missouri waar hij vroeger woonde. Dat werd gebouwd op de plaats van de blokhutten waar de negerslaven vroeger woonden. Men werd vernoemd naar de eigenaar zijn familie dus naar Bowie. Hij ging naar een zwarte school in een tijd van rassenscheiding, maar bezocht na de integratie vanaf 1964 een bijzondere school in een blanke wijk. Hoewel hij zich daar letterlijk in moest vechten en een vork bij zich had als wapen, leverde het wel vriendschappen op. Bowie laat de graven op het grasveld zien waar zijn ouders en zijn broer Lester liggen. Zelf wil hij liever verbrand. Hij vertelt dat hij ook graag naar Vietnam had gewild, net als zijn vrienden en dat hij een goed soldaat geweest zou zijn in de zin van een vechtersbaas.

In zijn vrije tijd werkt Bowie ook graag in de tuin, want dat levert hem orde op en bevordert zijn geduld. Het vergemakkelijkt de overgang naar de modder waarnaar hij weer zal terugkeren, zegt Bowie met een onthechtende lach.   

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten