Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 26 januari 2016

Der Busenfreund (1997), documentaire van Ulrich Seidl


Obsessie van wiskundeleraar met vrouwenborsten

Der Busenfreund is een vermakelijke tragikomische documentaire over voormalig wiskundeleraar René Rupnik, die in de greep van de vrouwelijke boezem is, zoals hij laat horen in het stukje college over de sinus en de cosinus dat op Vimeo te zien is. Hij deed me denken aan mijn voormalig leraar Duits die altijd met de nodige zinspelingen voorlas uit Die Männer im Schnee. Met dezelfde smeuigheid, alleen veel directer, laat Rupnik zich uit over de schoonheid van de vrouw en de vrouwelijke borsten, vooral die van actrice Senta Berger, die tot zijn afschuw daar niet voor werd gewaardeerd.

De langharige Rupnik woont met zijn oude moeder in een flat en heeft een haat liefde verhouding met haar. Als hij van zijn werk thuis komt moet de woning gelucht zijn, want hij is allergisch voor luchtjes. Het is zelfs zo erg dat hij naar huis belt als de middaglessen zijn uitgevallen, zodat zijn moeder alvast de ramen kan openzetten. Als ze het koud krijgt gaat ze maar in bed liggen, zegt hij. Moeder zit daarom ook vaak naast de brandende pitten van het fornuis, die haar zoon dan later weer uitzet.

Rupnik is niet alleen gevoelig voor luchtjes, maar ook voor vuil. Hij veegt steeds overdreven zijn voeten voordat hij de woning betreedt en zit daarna vaak in bad. Wellicht houdt hij ook allerlei ziektekiemen tegen door het opslobberen van grote hoeveelheden melk. Hij heeft een verzamelwoede voor kranten en tijdschriften die hij op weg naar huis uit de papierbakken haalt en in de woning opstapelt. In de avonduren scharrelt hij in zijn onderbroek rond de metershoge stapels papier en scheurt artikelen uit de kranten die hij daarna weer op andere, soms wankele, stapels legt. De moeder toont haar stille verzet door in het voorbijgaan kranten van de stapels te laten vallen, die haar zoon dan later op zijn knieën weer teruglegt.

Het mooist zijn de colleges die hij als een volleerd docent in een knalgeel T-shirt voor het schoolbord geeft, ook al is de inhoud nogal particulier. Hij vertelt over een tante die altijd haar bovenkleren uit trok als ze bij hen was en hem dan haar zijden onderjurk toonde waar hij graag tegenaan ging staan. Hij liefst zou hij weer in de baarmoeder verdwijnen. De vrouwen van Rubens vindt hij te dik, beha’s met halve cups hebben zijn  voorkeur, want de boezem is het sieraad van de vrouw. Vrouwen met kleine borsten hebben als vanzelf een minderwaardigheidscomplex. Het woord Weib klinkt beter als Frau, fokken beter als rammen.  Hij toont dia’s van zijn grote vlam Senta Berger, geboren in 1941 en ten tijde van zijn ontmoeting met haar tijdens het theaterstuk Tartuffe in zijn woonplaats al veertig jaar oud en volgens hem al over haar fysieke hoogtepunt heen. Hij keek tijdens de vijftig voorstellingen die ze gaf met een verrekijker in haar kruis, posteerde zich dagelijks bij de artiesten ingang en fantaseerde over een geheime verhouding, hoewel Berger getrouwd was, een zoon had en ook nog een baby thuis.

Zijn moeder heeft met haar zoon te doen, maar hij is niet ontvankelijk voor haar bezorgdheid. Op het eind komt het zelfs nog tot een dialoog waarbij Rupnik haar toevoegt dat hij nu eenmaal geboren is voor de platonische liefde en dat zijn moeder zich niet over hem moet tobben, want als het afgelopen is dan is het zo en daar merkt hij zelf toch niets van.

Der Busenfreund deed me denken aan documentaires van Frans Bromet die in zijn documentaires ook bijzondere personen voor het voetlicht krijgt en scherp portretteert.

Hier een stukje college van René Rupnik op vimeo.Vroeg me af of de man boven het schoolbord zijn vader is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten