Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 30 maart 2016

Chechnya, war without a trace (2015), documentaire van Manon Loizeau


Tsjetsjenië teruggeworpen naar de tijd van Stalin

In het kader van het Movies that matter festival 2016 vertoont De Correspondent de documentaire Chechnya, war without a trace. Achter deze in eerste instantie moeilijk e plaatsen titel gaat de huidige stille oorlog in Tsjetsjenië schuil. Manon Loizeau keerde na twintig jaar terug naar het land dat toen openlijk in oorlog was met Rusland en dat duur moest bekopen. Loizeau vertelt met een sonore stem dat de bevolking met een vijfde deel afnam.

We zien beelden van de hoofdstad Grozny die in volle luister is opgebouwd met daartussen protserige moskeeën. Overal zien we beeltenissen van Poetin en zijn agressief ogende zetbaas Ramzan Kadyrov. In de stad heerst orde. Het verzet is gebroken. Vrouwen dragen weer een sluier. De enorme flatgebouwen staan echter leeg omdat de Tsjetsjenen geen geld hebben om erin te gaan wonen. Veertig procent van hen is werkloos. De kloof tussen arm en rijk is groot.

Loizeau zoekt mensen op van vroeger, maar velen zijn weg en anderen zijn bang om te praten, maar dat geldt niet voor Rosa. Ze vertelt achter een scherm waardoor we alleen haar silhouet zien. Ze zegt dat de vrede een illusie is. ’s Nachts is ze bang opgepakt te worden door mannen die in geblindeerde auto’s rondrijden. Ze verzorgt haar moeder die door de stress verlamd is geworden en in bed ligt. Tegenspraak wordt niet geduld, zegt ze. Wat dat betreft is met weer terug in de tijd van de terreur van Stalin.

We zien mensen die deelnemen aan manifestaties ter ere van hun leider omdat ze hun werk kwijtraken als ze niet verschijnen. Loizeau ervaart de sfeer als schizofreen. De mensen zijn moe, zegt Loizeau, maar dat geldt niet voor de moeders, die net als hun voorgangers op het Plaza de Mayo in Buenos Aires, aandacht vragen voor hun vermiste mannen en zonen. Een van hen, Madina, is onverzettelijk, al is ze meer dood dan levend. Achttien duizend personen worden vermist. Ook hier zal ooit een antwoord moeten komen, zegt Madina.

Een ouder echtpaar op het platteland mist hun twee dochters en hun schoonzoon en zorgt voor hun kleinzoon Amir. Tegenstanders worden zonder pardon uit de weggeruimd, zegt de grootvader. De ontroostbare grootouders kunnen niet begrijpen dat ze helemaal niets van het regime horen. Hun dochters en schoonzoon zijn doodgezwegen. De grootvader maakt een wandeling met Amir, spreekt de hoop uit dat het allemaal goed komt en zingt daarover.

Oleg Khabibrakhmanov werkt bij het comité tegen de folteringen en vertelt dat Tsjetsjenië erg op Noord Korea lijkt. Hij biedt een luisterend oor aan mensen die hun nood komen klagen. Een vrouw toont foto’s van haar zoon van wie de nagels uitgerukt zijn. Oleg zegt dat hij tenminste nog in leven is. Folteringen worden van bovenaf verordonneerd. Vrees aanjagen houdt het bewind overeind. Net als in Rusland worden jongeren aangemoedigd om zich achter het regime te scharen. Het verleden dient zoveel mogelijk begraven te worden.

Na de introductie van de Olympische vlam in februari 2014 belegde een groep intellectuelen en kunstenaars een conferentie om de toestand in het land aan de kaak te stellen. Initiatiefnemer Ruslan Kataev werd opgepakt en mishandeld. Kadyrov verdedigde op de televisie de arrestatie. Na een lang proces waarin Kataev van drugshandel werd beticht, werd hij voor vier jaar veroordeeld. Zelf bleef hij strijdbaar in de kooi waarin hij in de rechtszaal zat opgesloten. Zijn vrouw werd getroost door andere vrouwen en moed ingesproken.

Hier de trailer op vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten