Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 4 maart 2016

Filmrecensie: La vie d’Adèle (2013), Abdellatif Kechiche


Lichamelijke aantrekkingskracht niet genoeg voor langdurige relatie

De drie uur durende film over de coming out van Adèle, die er langzamerhand achter komt dat ze niet op jongens maar op meisjes valt, boeit vooral aan het tragische eind maar daarvoor moet de kijker wel een hele serie slaap- en vrijscènes meemaken. Anderzijds is dat einde misschien wel zo sterk omdat we heel diep in het leven van Adèle zijn doorgedrongen, niet op de laatste plaats door de cameravoering van Abdellatif Kechiche, die haar dicht op de huid zit.

Adèle is een knappe middelbare scholiere uit een plaatsje in de buurt van Lille die graag literatuur leest maar door de jongens niet met rust gelaten wordt. De al wat oudere Thomas wil graag verkering met haar en leest daarom het boek dat zij zo mooi vindt, maar vindt er niets aan. Hij is meer bezig met muziek. Als hij met haar in een bioscoop zit, kust hij haar, maar Adèle wordt daar niet warm van. Ze maakt zich daar zorgen over, praat met de homoseksuele medeleerling Valentin over hetgeen ze mist en maakt het uit met Thomas.

Een medeleerlinge zet haar met een kus op het spoor van de meisjes. Ze is dan de wat oudere kunststudente Emma met de blauwe haren al een keer in de stad tegengekomen. Als ze nauwer contact wil met de medeleerlinge wordt ze afgewezen. Avances zijn niet de bedoeling. De teleurstelling brengt haar via een homobar met Valentin naar een lesbo café waar ze Emma weer ziet. De laatste stelt haar voor als haar nichtje en gedraagt zich ook wat afstandelijk.

Dat wil niet zeggen dat Emma niet in Adèle geïnteresseerd is. Ze wacht haar op bij haar school en tekent haar op een bankje. Leuk is het gesprek dat ze over het existentialisme hebben. Adèle begrijpt meer van Bob Marley dan van Sartre. De toenadering met Emma zet kwaad bloed bij haar vriendinnen die een lesbienne duidelijk als een bedreiging zien. Het drijft haar verder in de handen van Emma en het komt al gauw tot een intense vrijscène die, net als de eerdere masturbatiescène, nogal nadrukkelijk in beeld wordt gebracht.

Interessanter zijn de bezoeken aan de wederzijdse ouders. De stiefvader van Emma heeft oesters in huis gehaald terwijl Adèle eerder tegen Emma gezegd heeft dat ze geen moeilijke eter is maar niet van schaaldieren houdt. De vader van Adèle weet net als zijn vrouw niet dat Emma een geliefde van zijn dochter is en vraagt, vanuit zorgen over Emma’s toekomstperspectief, naar de werkzaamheden van haar vriend. We zien overigens niet meer de reactie van de ouders op de coming out van Adèle.

De film maakt behoorlijke sprongen in de tijd zonder dat die aangegeven worden. Als Adèle eenmaal voor de klas staat, hetgeen ook haar ambitie is, wordt ze versierd door een mannelijke collega. Ze laat het meer uit eenzaamheid toe, omdat Emma naar een andere vrouw trekt, maar krijgt vervolgens wel de woede van Emma over zich heen, die wil dat ze stante pede haar woning verlaat. Hoewel ze hun conflict bijleggen wordt het nooit meer echt wat tussen de twee, ondanks de enorme aantrekkingskracht die uitgaat van hun lijven.  

Het verhaal van Adèle is ontleent aan de strip La bleu est une couleur chaude van tekenaar Julie Maroh.

Hier de trailer van La vie d’ Adèle die voluit La vie d’ Adèle –Chapitre 1 et 2 heet en ook bekend staat als Blue is the warmest color, hier mijn bespreking van La graine et le mulet, de derde, nog mooiere film van Kechiche uit 2007.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten