Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 28 maart 2016

Filmrecensie: Milk (2008), Gus van Sant


Biografie van charismatische strijder voor gelijke rechten van homo’s en andere minderheden

Gus van Sant verbeeldt de politieke strijd die Harvey Milk in jaren zeventig voerde om homorechten te bevechten. Hoewel zijn film, die doorspekt is met archiefbeelden, de nodige vragen oproept over de politieke gang van zaken die niet altijd duidelijk zijn, is de strijdbaarheid van Milk fraai om te zien, niet in de laatste plaats door de mooie vertolking van Sean Penn. Tussendoor zien we dat Milk een bandje inspreekt voor het geval hij vermoord wordt. Dit bandje vormt de schakel tussen de verschillende scènes en geeft diepte aan het verhaal.  

Dat begint in 1970 in New York, vlak voor het moment dat Milk veertig wordt. Hij komt in de metro een aardige jongeman met krullen tegen die zegt dat veertigers te oud voor hem zijn, maar dat hij nog net even tijd heeft om het bed te delen. De stijve – als dit woord in deze context tenminste geen verkeerd beeld oproept - Milk die in verzekeringen doet, steekt nogal burgerlijk af bij deze Scott, maar wordt door de laatste ebthousiast gemaakt om samen naar San Francisco te vluchten waar de sfeer heel wat homovriendelijker is dan in New York.

Milk laat zijn haar groeien, krijgt een staartje en laat zijn baard staan, hetgeen hem meteen een veel jongere uitstraling geeft.   Ze nemen hun intrek in de wijk Castro en Milk begint daar een fotowinkel. Ze maken kennis met de overbuurman die een drankzaak heeft, maar die niets van homoseksuelen moet hebben en hen waarschuwt dat de politie hun winkel straks zal sluiten. Zover komt het niet maar de politie is net als elders in de Verenigde Staten wel druk in de weer om het homo’s niet gemakkelijk te maken, bijvoorbeeld door hun bars te sluiten.

Milk wordt meteen actief. Hij besluit   een eigen winkeliersvereniging te beginnen en neemt ook deel aan een actie van de vakbond tegen het biermerk Coors, dat niet wil leveren aan homobars. Het feit dat Milk een overwinning boekt, smaakt naar meer, maar in de politiek krijgt hij zo snel geen voeten aan de grond. Op een zeepkist maakt hij zich hard als vertegenwoordiger van homo’s in de gemeenteraad, maar moet verschillende keren een verlies accepteren.

In 1976 wil hij proberen een zetel in het congres te krijgen, maar dat levert ook geen succes op. In die tijd komt Anita Bryant op met haar felle anti-homo retoriek, die het vuur in Milk aanblaast. Milk organiseert een demonstratie om het verzet in goede banen te leiden en stelt, omdat Scott de politieke inzet van zijn vriend beu is, een nieuwe campagneleidster aan, die van wanten weet. Milk wint in 1978 eindelijk een zetel in de gemeenteraad, ook omdat de verkiezingen dan per wijk georganiseerd worden.

In de politiek krijgt hij te maken met een gecompliceerde verhouding met een andere afgevaardigde, Dan White, die conservatief is, maar die toch belangrijk voor Milk is om zijn strijd voor homorechten te ondersteunen. Milk gaat naar de doop van de dochter van White om goodwill te kweken, maar uiteindelijk levert dat niet veel op. Het haalt meer succes met het verhinderen dat homoseksuele leraren ontslagen worden zoals Anita Bryant en haar medewerker John Briggs willen. Het charisma van Milk is groot, zoals te zien is in een toespraak waarin hij zich baseert op de Amerikaanse Onafhankelijksverklaring.   Helaas moet hij zijn inzet voor mijn vrijheid toch bekopen. Net als de burgemeester wordt hij door de verongelijkte White doodgeschoten.      

Het is mooi dat Milk zich niet alleen voor homoseksuelen inzet, maar het ook opneemt   voor bejaarden en eigenlijk alle minderheidsgroepen. Wat dat betreft is de film niet alleen een mooi tijdsbeeld van de jaren zeventig maar ook een aansporing om zijn strijd voort te zetten.       

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten