Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 23 juli 2016

Jonge Held – Het leven én de dood van Willem Ekkel (2016), documentaire van Marten Leurdijk


Terugblik op een bijzonder mens

Willem Ekkel was de tweelingbroer van Daan. Zij kwamen uit de Achterhoek naar Amsterdam en maakten in de jaren tachtig furore met het televisieprogramma Jonge Helden, waarin ze de lethargie onder jongeren in de jaren tachtig met veel humor probeerden te doorbreken. Fraai is een filmpje waarin ze jongeren vragen hoeveel geld ze op zak hebben, waardoor we een onmiddellijk inzicht krijgen in de leefsituatie van hun leeftijdsgenoten. Na een aantal jaren was de formule uitgewerkt en gingen ze ieder hun eigen weg, waarbij Willem de meeste ambitie vertoonde. Ze deden ook nog wel het nodige samen, zoals het radioprogramma Ekkel horizontaal. De hersentumor van Willem maakte in 2002 een eind aan het verbond tussen de broers, die toen zesendertig jaar oud waren.

Veertien jaar later blikt Maren Leurdijk samen met nabestaanden terug op het bijzondere stel. Hun manier van televisie maken is nog steeds heel fris en spontaan en geeft een tintelend gevoel. Hilarisch is het eerste filmpje waarin Willem, die tegenover de universiteit woont waar hij studeert, na de invoering van de OV studentenkaart extra vroeg van huis gaat en alle middelen van openbaar vervoer gebruikt om de kosten van zijn kaart eruit te krijgen.

VPRO programmamaker Frank Wiering spoorde de jongens op, die in die tijd klusten en tijdens hun programma niet anders waren dan gewoonlijk. Hun moeder Prema zegt dat Willem bazig was en dat Daan ijverig zijn bevelen opvolgde. Na een half jaar nam Wim Schepens de rol over van Wiering. Hij spreekt over natuurtalenten met flair, die elkaar in hun programma vaak op vrolijke wijze begroetten. ‘Hé. Willem, hé Daan.’ Ze waren nooit onbeleefd, maar wel eigenzinnig. Dat hadden ze ongetwijfeld van hun vader die dichter was en hun moeder die bij de Bhagwan beweging ging. Na de scheiding nam Prema de jongens in huis maar omdat ze lastig waren, gingen ze daarna terug naar hun vader die twee huisjes op zijn erf zetten waarin ze hun gang konden gaan. Carly Wijs, de vriendin van Willem, zegt dat ze heel erg op elkaar leken maar in hun denken heel verschillend waren. Daan vertelt dat ze geen eeneiige maar een twee-eiige tweeling waren maar wel met één moederkoek. Zijn vader zat na de geboorte van Willem al beneden met de dokter aan de wijn toen Daan kwam die dan ook altijd het idee hield dat men hem niet zag. 

Rogier Proper die de leiding had over Ekkel horizontaal zegt dat ze niet met maar ook zonder elkaar konden, maar na zijn eerste hersenoperatie toonde Willem veel meer waardering voor Daan. Willem voelde zich verlicht, al kan zijn vader niets met dat begrip. Daan vertelt dat Willem zich intens met yoga en meditatie bezig hield. Op het eind wilde hij nog een kind. Loeloe, die één jaar was, toen hij stierf, lijkt sterk op Willem zegt Daan. Wijs bezocht hem op zijn sterfbed en zong een oud Schots liedje voor hem. Zijn vrouw Lot Portier en zijn moeder Prema deden de stervensbegeleiding. Daan ging eerst nog een hapje eten toen hij hoorde dat zijn broer gestorven was. De uitvaart was bijzonder, zegt zijn vader. De sfeer was heel licht. Voor de crematie legde Daan nog eens zijn hand op het hoofd van zijn broer die in doeken gewikkeld was.

Fraai is de epiloog van Daan die inmiddels veel bedachtzamer is en met het spelen op de mondharmonica en met het beeldhouwen van het mannelijk en vrouwelijk geslacht het gemis aan Willem probeert te verwerken. Hij is bijna vijftig en hoeft niet zoveel meer. Het leven gaat snel genoeg. Hij zit in een woonwagen en roept naar buiten als hij iets wenst, zoals kippengaas. Het moet al gek gaan als die wens dan niet verhoord wordt. wet Het


Hier de site van Marten Leurdijk met daarop een trailer onder het kopje Jonge Held.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten