Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 14 augustus 2016

Filmrecensie: L’année des méduses (1984), Christopher Frank


Driehoeksverhoudingen op een heet Zuid Frans strand

L’année des méduses geeft een aardig beeld van de Franse jet set aan het strand van de Cóte d’ Azur die overdag aan het strand hangt en ’s avonds feestjes bezoekt, waarbij het er vooral om gaat om gezien te worden. De film draait om de 18 jarige Chris Rivaud (Valérie Kaprisky) die met haar 38 jarige moeder Claude op vakantie is en heel graag de aandacht wil van playboy Romain die echter een oogje op haar moeder heeft. Chris probeert op alle mogelijke manieren toch haar zin te krijgen, als het niet goedschiks is, dan maar kwaadschiks, waarmee ze de vakanties van anderen danig in de war schopt. Hoewel het er soms op lijkt dat Christopher Frank er vooral op uit was om het naakte lichaam Valérie Kaprisky zo gunstig mogelijk voor de camera te krijgen, is het verhaal evenwel toch ook wel de moeite waard, zeker als het buiten broeierig warm is.

Een van de slachtoffers van Chris is Vic die met zijn vrouw Marianne op vakantie is en vaak op bezoek gaat bij zijn oude vader die daar woont. Vic denkt met zorgelijke gevoelens terug aan de geheime relatie die hij met de 16 jarige Chris had en die in een lange flashback in beeld wordt gebracht. Die bleef ternauwernood verborgen voor Claude en haar echtgenoot Pierre, maar zou in het vakantieoord zo maar weer ter sprake kunnen komen, temeer omdat Chris, vanwege het feit dat Romain onbereikbaar voor haar is. Chris knoopt opnieuw banden aan met haar vroegere minnaar, ook al bestaat die band uit aantrekken en afstoten. Dat zelfde geldt voor haar verhouding met het Duitse stel Peter en Barbara dat ze moeiteloos om haar vinger windt.  

Claude van haar kant laat zich niet zomaar inpalmen door Romain. Zeker niet als Chris haar verteld heeft dat hij een pooier is, zoals inderdaad blijkt uit de opdrachten die hij Claude wil geven, onder andere om de oude eenzame vader van Vic te bezoeken. Desondanks heeft Romain voldoende aantrekkingskracht om Claude binnen boord te halen, een uitdrukking die wel past bij het leven dat Romain leidt met een jacht waarop hij vaak te vinden is. Claude houdt de verhouding zo veel mogelijk geheim, maar Chris die weet wat er gaande is, bedenkt het plan om te vragen of haar vader Pierre langskomt en zet Romain onder druk om de relatie tussen hem en haar moeder te openbaren.  

De film krijgt snelheid door een voice-over die de nodige ontwikkelingen in de verhoudingen verklaart, zoals over de luchtbellen die Chris tijdens een etentje probeert te scheppen die echter door Romain onschadelijk worden gemaakt. Chris valt stil en wordt ook nog eens gestoken door een wesp, een insect waarvoor Romain allergisch is, net als voor kwallen, die op het eind van de film zijn dood veroorzaken.

Chris heeft tenslotte spijt van haar stokende gedrag dat er in het beste geval toe leidt dat Vic en Marianne naar huis gaan en dat in het slechte geval een scheiding inhoudt tussen Peter en Barbara. Gehaaid als ze is neemt ze Barbara mee naar de oude vader van Vic en laat haar bij hem achter, waarmee ze enigszins haar onmogelijke gedrag in de vakantie probeert goed te maken en zich anderzijds net zo pooierig gedraagt als Romain.

Christopher Frank (1942-1993) schreef tien jaar eerder het script voor L’ important c’est aimer (1975), dat gebaseerd is op zijn broeierige roman La nuit americaine (1972), maar na L’année des méduses hebben we weinig meer van hem vernomen.

Hier de lange trailer die begint met het nummer Lorelei van Nina Hagen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten