Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 9 augustus 2016

Filmrecensie: Mississippi burning (1988), Alan Parker


Harde strijd om meer beschaving

Mississippi burning is een uitermate krachtige film die zonder omwegen de harde opvattingen toont die in de jaren zestig in het zuiden van de Verenigde Staten golden ten aanzien van de rassenverhoudingen. Zwarten waren rechteloos in de gesegregeerde samenleving en de belangen waren groot om dat zo te houden. Tegelijk geeft de film een mooi beeld van de mogelijkheden van verandering. Vijftig jaar later is de onverzoenlijke sfeer wel verdwenen, al laait het geweld tussen zwarten en politie tegenwoordig af en toe weer op. Dat laatste kan gezien worden als een stuiptrekking van een lange periode van spanning tussen de rassen.

Mississippi burning gaat over de vermissing op 21 juni 1964 van drie mensenrechtenactivisten die zich inzetten voor het stemrecht van zwarten. Twee FBI agenten, Ward (rechts op de  poster) en Anderson (links) worden naar een stadje in de staat Mississippi gestuurd om de zaak te onderzoeken. Ze ondervinden veel tegenwerking en zijn het ook vaak niet met elkaar eens over de hanteren strategie. Ward komt uit het Noorden en Anderson uit het Zuiden. De laatste is zelf burgemeester geweest en kent het klappen van de zweep, terwijl zich baseert op de wet, die gerespecteerd moet worden, no matter what.

De film geeft een fraai beeld van het leven in het Zuiden in 1964. De oude auto’s waarin men rijdt zijn alleen al fraai om te zien. Erger is het vele geweld dat in de film getoond wordt. In het begin al door het platbranden van huizen, kerken en schoolgebouwen, om te voorkomen dat de zogenaamde Angelsaksische cultuur verloren gaat. Later zien we vreselijke beelden van ontvoeringen en ophangingen tijdens zogenaamde witte nachten, die ervoor zorgden dat zwarten hun mond niet open durfden te doen. De beginbeelden van de branden worden begeleid door het prachtige Take my hand. Spirituals vormen een ondertoon in de film en geven daar nog meer kracht aan.

Het zijn evenwel de acteerprestaties van Gene Hackman als Anderson en William Dafoe als Ward die de film een grote charme geven. Die blijkt meteen al als ze het stadje binnenkomen en ze de sheriff Stuckey willen spreken. Ward is heel formeel tegen hulpsheriff Pell, die de mannen aan het lijntje wil houden, maar Anderson gaat meteen op zijn bureau zitten en uit een bedreiging als hij er niet voor zorgt dat de sheriff zich meteen laat zien. Later zegt hij tegen dezelfde Pell dat alleen met honkbal een zwarte met een knuppel naar een blanke kan zwaaien zonder dat hij meteen wordt opgepakt.

Die Pell speelt een onfrisse rol in de zaak. Anderson heeft in zijn huis een trouwfoto gezien waarop de bruidsjonkers met hun vingers naar beneden aan de broekriem staan, hetgeen betekent dat ze banden hebben met de Ku Klux Klan. Hij probeert de vrouw van Pell tot een betekenis te krijgen over de medeplichtigheid van de man in de zaak en doet dit zonder haar onder druk te zetten, maar wel steeds in haar nabijheid te blijven, terwijl Ward liever een grote politiemacht inzet om het moerasgebied uit te kammen waar de lijken van drie activisten zich moeten bevinden. Natuurlijk komt Anderson eerder achter de locatie waar de activisten naar toe gebracht zijn.     

Het filmverhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis in 1964. Een van de daders werd 41 jaar later veroordeeld tot een maximum gevangenisstraf van zestig jaar, terwijl anderen, waaronder Pell, al eerder veroordeeld werden, zoals we aan het eind van de film zien.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten