Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 18 augustus 2016

Theaterrecensie: The Royal RooCoocooclub, Parade, 17 augustus 2016



Lichtvoetig dansen op een vulkaan

De sfeer rond Casa Mondo is, anders dan elders op het vrolijke Parade terrein in Amsterdam Zuid, verdrietig. Voor de ingang van het kleine theater staat een doodskist met daarnaast een condoleanceregister. Een overledene wordt beweend. Het blijkt te gaan om de eigenaar van The Royal RooCoocooclub in Berlijn, die niet voor niets meneer Weimar heet. De vraag wie hem gedood heeft, begeleidt de nachtclubgasten die achter de baar naar binnen schuifelen. Omdat voorstelling van kwart over acht is uitverkocht moet men op de banken inschuiven, hetgeen juist de intimiteit vergroot.

Het gaat de spelers Jacob Nieuwenhuijsen en Sarah Vink, bijgestaan door muzikant Bas Peters, niet om kritiek op het decadente leven in Berlijn aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Het is zomer en het moet leuk blijven. Daarom hebben ze onder regie van Eva Tijken een doldwaze crimi bedacht over de moord op Weimar, de verpersoonlijking van het uitzinnige uitgaansleven in de jaren twintig en dertig in de Duitse hoofdstad. Zang en muziek geven kleur aan de voorstelling in een rokerige sfeer die ruim een half uur duurt.

Assistent Helmut is duidelijk aangedaan over het verscheiden van zijn baas. Hij huilt en blaast zwarte ballonnen op die hij daarna van zich afwerpt om uiting te geven aan zijn verdriet. Lili Goldstein, dochter van een juwelenhandelaar uit New York, probeert een zoen van hem af te troggelen, want ze voelt zich bevrijdt nu haar baas geen claim meer op de assistent legt. Bij Helmut kan er net een klein kusje af, druk als hij is met een brief die hij in de zak van zijn baas heeft gevonden. Daarin staat op welke wijze Weimar wilde dat zijn laatste avond in de club gevierd zou worden. Als een apotheose dus met op het hoogtepunt het nummer Du bist alles was ik habe auf der Welt van Peter Maffay, dat door het publiek van harte wordt meegezongen, terwijl Helmut met zijn onderlichaam tegen de kist rijdt.

De voorstelling krijgt een dramatische wending als Helmut doorkrijgt hoe de vork in de steel zit en het podium stante pede door de nooduitgang verlaat. Lili blijft ontroostbaar achter, vlijt zich op de kist en steekt zich in het jasje van meneer Weimar. Hoewel hij dood is, weet hij wel wat er om hem heen gebeurt en vraagt hij zijn jasje terug, hetgeen Lili dan ook doet, al is het met walging. Haar hulpvaardigheid wordt echter niet beloond. Als Helmut weer terug is, na zelf op straat ook tot moes te zijn geslagen, neemt hij wraak op een manier die net zo lang duurt als eine Zigarette und ein letztes Glas im Stehen. 

 

De bijHij  urlesque sfeer is goed getroffen in de uitdossing van Lili en past mooi bij de warme zomeravond. Ondanks de lichtvoetigheid klinkt de zwaarmoedigheid van het naderend einde aan het vermaak door. Na afloop roept Helmut, die nog helemaal in zijn rol zit, de gestoomde nachtclubgasten op om vooral plezier te hebben en het leven te vieren, iets wat heel goed kan op het kleurrijke Paradeterrein, dat morgen alweer zijn laatste dag beleeft. Gaat dat zien!

Hier een impressie van de Parade, maar anders dan gisteravond, met regenachtig weer, gevolgd door een indruk van The Royal RooCoocooclub, hier het programma van de Parade. Hier het nummer Du bist alles. Hier nog een opname van Lili Marleen door Marlene Dietrich om in de stemming te blijven, al is het valse soldatenromantiek.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten