Gekte kan onvoldoende boeien
Aan het eind van mijn bespreking van Borgman (2013), de laatste film van Alex van Warmerdam, schreef ik
dat ik alweer uitkeek naar zijn nieuwe film Schneider
vs. Bax, temeer omdat ik hoopte dat hij eindelijk eens een evenwicht zou
vinden tussen gekte en gevoel. Helaas moet ik zeggen dat ik die andermaal niet
gezien heb. Misschien moet ik dat ook maar opgeven. Van Warmerdam is een
filmmaker met een geheel eigen stijl, waarin het absurde altijd de boventoon
voert, zoals ook weer in Schneider vs.
Bax blijkt.
Het ernstige wordt daarbij onderuitgehaald door het
lachwekkende en dat is ook wat waard.
In Schneider vs. Bax gaat
het om een jarige gehuwde huurmoordenaar die in de ochtend de opdracht krijgt een
schrijver te vermoorden die in een afgelegen merengebied woont. Geen
overkomelijke zaak, zo lijkt het. Opdrachtgever Mertens zegt dan ook tegen de aardige
vader van twee dochters en getrouwd met een knappe vrouw die van niets weet, dat
hij weer thuis zal zijn voor het diner. Echter, steeds weer duiken er allerlei
complicaties op die van de gemakkelijke klus een nauwelijks te volbrengen
opdracht maken.
Huurmoordenaar Schneider begeeft zich naar een Freddy
Heineken achtige loods in een havengebied om zich voor te bereiden op de moord
en vertrekt daarna met een geweer in een anoniem busje. Ver komt hij niet. Als
hij zijn verrekijker op het huis van schrijver Ramon Bax richt en daar een
jonge vrouw op het terras ziet, wordt hij teruggefloten door een
natuuropzichter die hem zegt dat hij niet in het beschermde gebied mag zijn.
Schneider is boos, want nu moet hij weer van voor af aan beginnen met zijn
vermomming.
Bax heeft intussen bezoek gekregen van zijn wanhopige
dochter Francisca (Maria Kraakman) en daartoe eerst zijn minnares Nadine het
huis uitgewerkt. Er speelt zich bijna een levensechte dialoog af tussen vader
en dochter, maar helaas wordt die door de vader meteen afgebroken, zoals in de
trailer te horen is. Welllicht is dat ook de bedoeling van Van Warmerdam die
zelf de rol van Bax op zich heeft genomen. Het gaat hem niet zozeer om de
onderlinge verhoudingen tussen mensen, maar om de draad van het verhaal. De
personages zijn daarin pionnen en om de doden die te betreuren vallen hoeft
niet te worden getreurd.
Schneider krijgt terug in de loods te maken met een ruziënd
ouder stel, een man en zijn minnares dat hun vete daar uitvechten. Schneider
heeft de grootste moeite om daar een oplossing voor te bedenken en neemt de
twee in de achterbak van hun auto mee. Als Mertens contact opneemt met Bax,
begrijpen we dat we te maken hebben met een doorgestoken kaart. Daarna
verdwijnt het verhaal in een onoverzichtelijke zee van gebeurtenissen.
De humor begint echt als blijkt dat Mertens per ongeluk een
sms stuurt naar Schneider die voor Bax bedoeld is. De thriller verandert daarmee
in een soap, waarin de gulzig aan de verdovende middelen verslaafd zijnde Bax
steun krijgt van zijn dochter, die haar wanhoop omzet in een vastberaden
houding. Ze steekt haar grootvader dood die weer probeert om haar seksueel te
misbruiken en dumpt zijn bebloede lijk in het moeras. Heel leuk is de blinde
jongen die bij Bax binnen komt om een glaasje water te drinken. Deze
zinsbegoocheling van de spin in het web geeft de film de nodige flair, want
verder kan de gekte toch niet genoeg boeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten