Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 16 februari 2017

Filmrecensie: Ventoux (2015), Nicole van Kilsdonk


Luchtig vakantieverhaal krijgt enige diepte door relatieverwarring

Nicole van Kilsdonk was er snel bij om de besteller van Bert Wagendorp te verfilmen. Het tragikomische verhaal over een vriendenkring die dertig jaar na dato nog eens een poging doet om de Mont Ventoux te beklimmen, leent zich dan ook uitstekend om in beelden te vatten. Het feit dat er ook nog een knap meisje tussendoor loopt, maar de intrige alleen maar boeiender.

Voor de gelegenheid heeft Van Kilsdonk een schaduwpartij jonge vrienden opgetrommeld, die de dertig jaar oudere leden in hun jeugd vertegenwoordigen. Het zijn allemaal jongens uit de Achterhoek, vlak voor hun eindexamen, met goede zin in de toekomst en het plan om eerst eens de Ventoux te gaan beklimmen. Een van hen, Peter, declameert alvast een gedicht van Jan Kal over de oppergod van de racefietsers. De jongens zijn helemaal vereerd als er een nieuw meisje in hun omgeving verschijnt, dat met hen mee wil. Deze Laura valt meteen op Peter.

De film begint evenwel in 2012. De jarige misdaadjournalist Bart krijgt van zijn dochter een fietshelm cadeau. Meteen ziet hij een mailtje van Laura die laat weten dat ze die zomer in Avignon is voor de uitvoering van een toneelstuk en of ze elkaar daar misschien zullen zien. Bart wijst zijn dochter op een foto die zij dertig jaar daarvoor hebben genomen op de Ventoux, met Laura in het midden. André heeft vanwege drugshandel in de gevangenis gezeten, Joost werd natuurwetenschapper, David begon een reisbureau en Peter is helaas niet meer. Die is dertig jaar geleden op de terugweg van de berg verongelukt.

Het gezelschap ontmoet elkaar tijdens de uitreiking van de Spinozaprijs 2015 aan Joost vanwege zijn onderzoek naar de snaartheorie. Het is meteen weer oude jongens krentenbrood en het idee om samen nog eens de Ventoux op te gaan is gauw geboren. Alleen de zwaarlijvige David moet nog wel overgehaald worden, maar slaagt, zoals we later zien, met verve in zijn missie. De voorbereidingen op de tocht naar de berg met de witte vuurtoren, die af toe tussen het gebladerte te zien is, zijn van een klassiek gehalte.

Het clichématige verhaal wordt gelukkig opgehaald door een onvermoede gebeurtenis.
Verrassend in de film is de aantrekkingskracht die Laura dertig jaar daarvoor op Bart uitoefende. Meteen al kijkt hij broeierig naar haar omhelzingen van Peter. Op een warme dag krijgt hij de kans om zijn gevoelens voor haar in daden om te zetten, maar dertig jaar later hoort hij dat er opzet in het spel was. Peter ging niet voor niets die dag met André fietsen. Het zorgt dertig jaar later voor de nodige spanning in de groep, die ook al te maken krijgt met de sores van Joost die fraude zou hebben gepleegd en de plotse verschijning van de zoon van Laura.

De overvloedige muziek uit de jaren tachtig, beginnende met The Cure, geeft veel sfeer aan de film, maar moet net als de wat populaire toon tussen de mannen, enige leegte verbergen. Diepgang kent de film nauwelijks. Het doet denken aan De passievrucht van Karel Glastra van Loon, een roman uit 1999 met een sterke plot die vier jaar later verfilmd werd, maar vermakelijk is het allemaal wel, zeker door het mooie spel van Kasper van Kooten en Leopold Witte.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten