Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 12 maart 2017

Theaterrecensie: Atelier, Stan, de Koe en Maatschappij Discordia, Toneelschuur, 11 maart 2017


Groots gestuntel met een diepere betekenis

Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Net als op 27 september 2002 zitten we weer op geïmproviseerde tribunes op het podium van de Benedenzaal van de Toneelschuur. Vijftien jaar geleden zaten we daar om te kijken naar de demonstratievoorstelling vandeneedevandeschrijvervandekoningendiderot op basis van een tekst van Diderot met een titel waarin meteen de drie compagnons terug te vinden zijn: Peter van den Eede van de Koe, Damiaan de Schrijver van Stan en Mathhias de Koning van Maatschappij Discordia, drie gelouterde rotten in het vak van toneelmaken.

Atelier is ook een demonstratievoorstelling over toneelmaken en de vergelijking met de schilderkunst zit niet alleen in de titel maar ook verweven in het hele stuk. Voor een kunstkenner is er veel te herkennen. De verwijzingen zijn legio, neem alleen al het urinoir van Duchamps die Van den Eede tevoorschijn haalt als hij het niet langer kan ophouden. De mosselen die hij daar eerst uit moet halen, zullen ook wel een diepere betekenis gehad hebben, want niets is bij deze acteurs zomaar gedaan. Net als Raymond Ceulemans weet men precies hoe men de ballen moet laten caramboleren. Overal is over nagedacht.

Zelfs over de casual ontvangst op het podium. De mannen lopen rond in kleren bespat met verfvlekken en als de lichten even gedimd zijn geweest, gaan ze op een klassieke pianosonate en geholpen door de techniek, aan de slag met het bouwen van een vloertje op grijsblauwe kratten die al in het speelvlak opgestapeld stonden. Daarop komen zwarte latten waardoor een podium ontstaat, alleen gaat dat zo gemakkelijk niet. De mannen zijn wel tevreden dat ze gelijk klaar zijn met de pianist. De opbouw vormt het startpunt voor nog veel meer slapstick, die als nadeel heeft dat de lach steeds opnieuw veroverd moet worden. Tijdens het op een Jackson Pollock-achtige wijze uitstrooien van plastic etenswaren, die doen denken aan het voedsel op stillevens, werd dat wel eens teveel.

Niettemin weten de mannen met hun fratsen te boeien. Vooral het zelf maken van een deur op het toneel of het inschenken van koffie op een stoeltje dat steeds wegzakt tussen de planken, is een staaltje van superieur geklungel, die bij Buurman en buurman niet zou misstaan. De Schrijver grijpt graag naar de kont van Van Eede en laat spijkers achterin zijn broek vallen waardoor de hardwerkende collega zijn broek en zijn schoenen uittrekt om van dat ongemak af te komen. Zoals alles wordt ook deze komische act, net zoals Laurel en Hardy doen, breeduit gemeten. De tevredenheid over het resultaat wordt uitgedrukt in het tableau Le déjeuner sur l’herbe van Manet.

Af en toe gaat er een mobiel af. De mannen kijken verstoord op van hun werkzaamheden rond het uitbeelden van De dood van Marat of De anatomische les en werpen een beschuldigende blik op het publiek dat in de omgeving zit waar het geluid vandaan kwam. Pas later zien we op een videoscherm een fragment waarin van een vierde man gesproken wordt. Aan het eind probeert hij zich wanhopig kenbaar te maken met klopsignalen van onder de vloer die de drie anderen zo vakkundig mogelijk hebben gelegd, maar die nooit een solide basis vormt. Het is alsof de acteurs zeggen dat het leven een spel is en dat dit ook zo moet blijven.
 
Hier iets meer informatie op de site van de Koe en daarnaast ook een balkje naar de foto’s, hier enige informatie over vandeneedevandeschrijvervandekoningendiderot op de site van Stan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten