Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 17 september 2017

Filmrecensie: A cottage in Dartmoor (1929), Anthony Asquith


Beelden zeggen meer dan woorden

De stomme, zwart-wit film A cottage in Dartmoor werd voor de gelegenheid vorig jaar voorzien van nieuwe muziek. Het verhaal gaat over de dramatische liefdesrelatie tussen Joe en Sally die elkaar leren kennen in een kapperszaak in Devon waar ze allebei werken, Joe als kapper en Sally als manicure, maar die geen gelukkige afloop kent. Joe is in het begin van de film ontsnapt uit de gevangenis en hard op weg naar het huis waar Sally woont met echtgenoot en kind.

De eerste afspraak tussen Joe en Sally gaat al met de nodige hindernissen gepaard. Eerst wil Sally niet met hem naar de bioscoop en later is hij de kaartjes kwijt. Ze nodigt hem uit bij haar in het pension waar ook enkele akelige oude vrouwen wonen, die het stel in de gaten houden. Tot het eind aan toe, als een van hen het licht uitdraait nadat Sally Joe met de nodige verontschuldigingen voor de saaie avond heeft uitgelaten.

Joe is echter niet teleurgesteld. Hij heeft zijn hoop op Sally gesteld en maakt dat duidelijk door haar een bloemetje te sturen met daaraan een kaartje dat zij een bloem in het haar moet dragen als zijn hoop gerechtvaardigd is. De persoon die het bloemetje naar het pension brengt verliest echter het kaartje waardoor Joe zich de dagen daarna op zijn werk verbijt. Zijn frustratie neemt toe als hij ziet dat Sally wordt ingepalmd door de knappe herenboer Harry die een cottage in Dartmoor heeft.

Harry vraagt Sally mee naar de bioscoop. De opnames in de bioscoop duren erg lang, maar de frustratie van Joe, die net als de tantes enkele plaatsen achter hen heeft plaatsgenomen, wordt fraai in beeld gebracht met de nodige flashbacks die steeds chaotischer worden. Joe volgt het stel zelfs naar het pension waar Harry alvast een ring aan Sally geeft, ook al is zij niet geheel overtuigd van haar liefde.

De volgende dag bereikt de frustratie van Joe een climax als Harry weer in de kapperszaak komt. De woede van Joe wordt ingevuld met beelden van oorlog en zelfs met een rood shot. Onderwijl scherpt Joe zijn kappersmes. Hij zeept het gezicht van Harry in terwijl Sally tegelijkertijd de vingers van Harry verzorgt, kan zich tenslotte niet meer inhouden en verwondt zijn rivaal. Tegen de gealarmeerde politie zegt hij dat het niet zijn bedoeling was, maar dat neemt niet weg dat hij wordt opgesloten.  

Vervolgens keren we terug naar het begin waarin Sally, opkijkend van het bedje met haar zoon, de verschrikte Joe in de slaapkamer ziet staan. Ze weet niet goed als ze ook het slachtoffer van zijn woede zal worden, zoals hij eerder gezegd had. Nog voor ze met elkaar kunnen praten wordt er aangebeld door gevangenismedewerkers. Sally laat Joe bij haar kind en houdt de bewakers aan de praat, maar als Harry thuiskomt en hun kind wil zien, dan is het geheim niet langer vol te houden. Harry is echter de beroerdste niet en helpt Joe te ontsnappen. Sally geeft hem een jas mee en geld. Later blijkt dat ze ook nog een foto van haarzelf bijgeleverd heeft. Het verlangen naar Sally is zo groot dat Joe toch weer teruggaat al moet hij dat met zijn leven bekopen, maar hij sterft wel in haar handen.

De rollen van Joe en Sally worden grandioos vertolkt door Uno Henning en Norah Baring. De eerste was een Zweeds toneelspeler, de tweede een Engelse kunststudente en filmactrice die een jaar later in de film Murder! van Hitchcock speelde en daarna nog in een paar andere films, maar geen lange carrière beleefde.  

Hier meer informatie over de regisseur op de site van San Francisco Silent Film Festival.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten