Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 6 oktober 2017

Walls (2015), documentaire van Pablo Iraburu en Migueltxo Molina


Bruggen bouwen belangrijker dan muren

De nieuwe documentaire Walls ofwel Muros van Pablo Iraburu en Migueltxo Molina stelt een probleem aan de kaak dat zeer actueel is in de moderne wereld. Sommigen zijn vrij om overal naar toe te reizen, anderen wordt deze mogelijkheid ontzegd door het oprichten van muren. In Walls tonen de documentairemakers drie van die muren, namelijk tussen de Verenigde Staten en Mexico, tussen Spanje en Marokko en tussen Zuid Afrika en Zimbabwe, maar in de aftiteling laat men nog een scherm vol plaatsen zien waar muren het contact tussen mensen onmogelijk maken. De meest in het oog springend is die tussen Israël en Palestina, zoals onlangs onder andere nog werd weergegeven in de documentaire Team Gaza.

In Mexico woont Caren die haar drie kinderen in de Verenigde Staten wil zien en daarom met een man een gevaarlijke tocht langs de muur onderneemt om daar ergens overheen te klimmen op het moment dat het veilig is (zie foto). Caren dient eerst haar gezicht zwart te maken met de houtskool die overgebleven is van een vuurtje dat hen verwarmde tijdens een koude nacht tussen de rotsen. Ze ziet zich als prooi, maar de man zegt dat het een spel is waar zij de winnaars van zijn. Aan de andere kant van de grens plaatst Al kruizen op plaatsen waar overstekers de dood hebben gevonden. Ook zet hij containers met water neer die dorstenden op hun weg door de woestijn goed kunnen gebruiken. Hij heeft gevochten in Vietnam en weet inmiddels hoe belangrijk het is om bruggen te bouwen en geen muren.

In een bos in Marokko dicht bij Melilla wacht een groep Afrikanen op een gelegenheid om in de Spaanse stad te komen. Ze zijn gevlucht voor de terreur van Boko Haram. Sommigen hebben al meerdere pogingen ondernomen en zich bezeerd aan het hek, maar ze zingen om de moed erin te houden. De Marokkaanse moeder Ghariba el Bokhari steekt soms wel drie keer per dag de grens over om goederen te vervoeren, waarbij ze soms ook nog bekogeld wordt. Ze doet dit zware werk als een pakezel met grote pakketten op haar rug voor haar zieke man en haar kinderen in de hoop dat ze het later beter zullen krijgen. Iedereen is verschillend, zegt ze en dat is geen reden om sommigen uit te sluiten van een gelukkig leven.

In Zimbabwe probeert men de grensrivier Limpopo met Zuid Afrika over te steken, maar die wordt scherp bewaakt door grenswacht Izak. Deze zegt dat hij vooral bendes wil opsporen die goed verdienen aan de overstekers maar ondertussen stuurt hij ook een tweetal zwarten in de laadbak van zijn pick up terug met de waarschuwing dat hij hun gezichten onthoudt en dat ze de volgende keer in de cel zullen belanden. Onder het eten spreekt een collega van hem over het gevaar van ebola dat ze binnenhalen. Onder een grote boom voert Zimbabwaan Meza een toneelstuk op waarin de risico’s van een oversteek belicht worden. Vaak dient men alles in te leveren om verder te kunnen.

Pablo Iraburu en Migueltxo Molina filmen op een esthetische en poëtische wijze waarbij de drie getoonde omstandigheden in elkaar overvloeien en erg op elkaar gaan lijken. De overeenkomsten tussen de verschillende plaatsen in de wereld waarin contacten onmogelijk gemaakt worden, zijn groter dan de verschillen, zo maken allerlei achtergelaten stukken kleding in het prikkeldraad duidelijk. Voor Al vertelt elk voorwerp dat hij in de woestijn vindt zijn eigen verhaal en is het een teken van een verloren leven. 

Hier de preview op YouTube, hier mijn bespreking van Team Gaza.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten