Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 13 november 2017

Alan Hollinghurst over De Sparsholt affaire, VPRO Boeken, 12 november 2017


Romanstructuur vormt zich naar het leven

Jeroen van Kan praat met de Britse schrijver Alan Holinghurst (1954) over zijn nieuwe roman De Sparsholt-affaire, die begint met het studentenleven van David Sparsholt in Oxford in de Tweede Wereldoorlog en later overgaat op het leven van zijn homoseksuele zoon Jonathan.

Van Kan zegt dat de roman breed uitwaaiert en dat er veel onbekend blijft.
Hollinghurst antwoordt dat hij niet zo geïnteresseerd is in de details van de affaire die David in 1948 in Oxford beleefde maar meer in de macht die de jongeman verwierf, hetgeen met onvermijdelijke moeilijkheden gepaard ging. Over de affaire zelf horen we acht jaar na dato wanneer die slechts nog een vage plek in het collectief geheugen inneemt, zoals dat gaat met affaires. Zoon Jonathan dient ermee te leven.

Van Kan zegt dat de roman daarmee een ouderwetse aanpak kent.
Hollinghurst vindt de affaires, waaronder ook een meer openbare, banaal. Het ging hem meer om de impact ervan. Hij houdt van het mysterie dat pas op het eind wordt opgelost, hoewel hij nog steeds reacties van lezers krijgt over de vraag wie eigenlijk het Kind van een vreemde uit zijn vorige roman is.

Van Kan zegt dat hij de romanstructuur op het leven wil laten lijken.
Hollinghurst antwoordt dat het leven fragmentarisch is en dat er daarom veel lucht in het boek zit. Wat betreft de verhouding tussen de openbare en de privésfeer rond homoseksualiteit is in de jaren na de Tweede Wereldoorlog veel ten goede veranderd. Dat heeft ook gevolgen voor een romanschrijver. Als schrijver voelt hij zich aangetrokken tot de tijd waarin homoseksualiteit verboden was, maar als mens is hij blij dat hij op dit moment leeft.

Van Kan refereert aan het seksleven van Jonathan dat online te volgen is.
Hollinghurst antwoordt dat Jonathan een overgangsfiguur in een tijd van sociale veranderingen is, die later ongestoord naar gayclubs kon gaan. Hij is een niet al te goed kunstschilder die de schilderijen van zijn ouders aan zijn vriend toont, waarmee aangegeven wordt dat kwaliteit verloren gaat. Hollinghurst vond het leuk om eens niet over een middelmatig schrijver te schrijven. Die komt ook in de roman voor onder de naam Evert Dax, een humorloze auteur. Dat brengt hem op de grilligheid van de reputatie van de schrijver na diens dood, maar hij vindt het zinloos zich daar zorgen over te maken. Zijn eerste boek De zwembadbibliotheek kreeg in 1988 veel aandacht vanwege de homoseksuele sfeer en De schoonheidslijn vanwege De Man Booker prijs in 2004, hoewel hij zich afvraagt wat al die lezers nou van de roman vinden.  

Van Kan noemt de stijl van zijn werk complex, alsof over elke zin is nagedacht.
Hollinghurst antwoordt dat hij een langzame schrijver is die eerst de structuur van zijn roman duidelijk wil hebben en daarna veel tijd besteedt aan het invullen van de zinnen. Klank en beweging zijn z’n stilistisch DNA, maar hij is zich daar tijdens het schrijven niet van bewust en vindt het fijn als het goed gaat. Het verhaal zelf interesseert hem minder dan de stemmingen en de verhoudingen tussen de personen. Hoewel hij een verhalende vorm vermijdt wil hij de lezer wel verleiden.

Van Kan vraagt of de roman hem achteraf iets zegt over hemzelf.
Hollinghurst antwoordt dat dit pas later in de tijd gebeurt. Hij is tijdens het schrijven niet teveel met zichzelf bezig en ziet het als een beloning dat hij verrast wordt tijdens het schrijven. In een roman kan hij zijn personages van een klif duwen, maar in De Sparsholt-affaire wilde hij een goede afloop met een vrolijker seks dan de manupulatieve uit eerdere jaren.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten