Openhartig portret van een bestuurder in het hart van de EU
Documentairemaker Dirk Jan Roeleven (1961) maakte eerder een
mooi portret van de toekomstdromen van jonge dansers en nog daarvoor Nieuwe helden over een Nederlandse
wielerploeg die de smet van doping van zich af wilde werpen. Het portret van zijn
leeftijdsgenoot Frans Timmermans, diplomaat en vicevoorzitter van de Europese
commissie sluit daar mooi bij aan. Timmermans is een man met ambitie die dat graag
tentoonspreidt. In een omgeving waarin het net zo moeilijk is om veranderingen
aan te brengen, als het gebouw van de EU een kwartslag te laten draaien, is
Timmermans een spin in het web rond de Raad van Europa en het Europarlement in
een tijd waarin de ene crisis de andere opvolgt en hij vluchtelingenzaken in
zijn portefeuille heeft. Daarnaast is hij ook nog gewoon vader en
voetbalsupporter. Het is ongetwijfeld zijn geldingsdrang die maakt dat hij zo’n
onrustig leven kan volhouden.
De documentaire is meteen ook een verslag van de gang van
zaken bij de vluchtelingencrisis, al is deze term misleidend, omdat niet zozeer
de vluchtelingen het probleem zijn als wel de politiek die in de wereld gevoerd
wordt, waar de Europese Unie een belangrijk aandeel in heeft. De onverwacht
grote stroom mensen die in 2015 naar Europa kwam, zette de EU voor een
probleem. Het idee om een quotum in te voeren waarbij ieder land een
proportioneel deel van de vluchtelingen zou opnemen, werd geen succes maar er
moest wel iets gebeuren want de mensenstroom stond te dringen aan de grens. De
grootmoedigheid van Merkel om deze mensen niet in de kou te laten staan was een
van de meest verheffende daden van onze tijd waarin inwoners van het rijke
westen zichzelf het liefst opsluiten met hun rijkdom en de deuren voor anderen
gesloten houden. Timmermans zegt in een gesprek met Ban Ki Moon, het voormalige
hoofd van de VN, dat de opvang capaciteit van Europa beperkt is, omdat de
invloed van extreem rechts de maatschappij anders dreigt te ontwrichten. In
alle onrust kwam er tenslotte een halfbakken voorstel van Diederik Samson, een
partijgenoot van Timmermans, die de Turkijedeal genoemd werd en die even zorgde
voor adem bij de bestuurders. Al gauw diende zich het volgende probleem aan, de
Brexit, waarover Timmermans op de ochtend na de Britse verkiezingen met Mark
Rutte overlegde (zie foto). Op de vraag van Roeleven of het allemaal nog wel leuk was,
antwoordde Timmermans vrij vertaald dat hij betaald wordt om zijn werk te doen
en dat elke crisis ook weer de mogelijkheid biedt om opgelost of ieder geval
gecontroleerd te worden. Het zou verschrikkelijk zijn als we na zeventig jaar
ingehaald zouden worden door onze eigen schaduw.
Eerder al vertelde Timmermans dat hij tegenwoordig meer
plezier heeft in de politiek dan vroeger toen hij zichzelf erg buiten schot
probeerde te houden. In een fragment halverwege zien we hem na de verhuizing
van het gezin naar Tervuren in de omgeving van Brussel. Hij rijdt op de fiets naar
zijn ouderlijke woning in een dorp in de omgeving omdat zijn vader als
ambtenaar in Brussel werkzaam was. Hij vertelt dat hij geen gemakkelijke
leerling was en het altijd beter wist. De scheiding tussen zijn ouders heeft
hem aangegrepen. Het maakt dat hij niet voor de eenzaamheid kiest maar liever
bij de groep hoort. De onderliggende positie van zijn vader vergeleken bij
diplomaten maakt hem gevoelig voor kritiek. Hij zat ermee dat hij door Pauw
werd aangevallen op een opmerking over de ramp met de MH17. De toespraak in de
VN oogstte veel lof maar meteen daarop volgt dan een negatieve reactie. In ieder
geval laat hij zich daardoor niet uit het veld slaan. Wellicht dat hij zich in
zijn stamkroeg in Heerlen of op de tribune bij Roda JC oplaadt. Anders wel
tijdens een optreden van Bruce Springsteen tijdens Pinkpop. Het nummer My city of ruin is hem uit het hart
gegrepen. Het is niet erg om te vallen, zolang men maar weer opstaat.Wellicht vindt hij straks ook nog tijd om iets te doen aan het bureaucratische karakter van de Unie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten