Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 19 november 2017

La chana (2016), documentaire van Lucija Stojevic


Flamencodanseres doet tot eind aan toe aan pure bewegingskunst

De Kroatische documentairemaker Lucija Stojevic maakte een bijzonder portret van de Spaanse Antonia Santiago Amador, flamencodanseres van het eerste uur. Ze was al als kind gefascineerd door de dans en werd daar later in tegengewerkt door een jaloerse echtgenoot, maar laat op haar zeventigste in Barcelona haar voeten nog over de planken roffelen, alsof die nog precies weten wat hen te doen staat.

Antonia vertrouwt Stojevic toe dat het ritmische voetenwerk een labyrinth is met vele deuren die tijdens het dansen voor haar open gaan. Haar lichaam wordt aangestuurd door haar ziel, haar gevoelens liggen verankerd in het ritme, dat het kompas vormt en de sleutel op alles is. Na dit tipje van de sluier werpen we een blik in haar huiskamer waar ze samen met haar tweede echtgenoot en onbetaalbare partner Felix op relax fauteuils naar de televisie kijkt en waarin vele portretten staan die getuigen van een rijke historie.

Antonia vertelt dat ze altijd al droomde van dans en dat haar oom die gitaar speelde verrast was door haar bewegingen en ternauwernood van haar vader toestemming kreeg om samen met zijn nichtje op te treden. Om meer armslag te hebben trouwde ze op haar achttiende en een jaar later had ze een dochter. Haar man werd haar manager en stond niet toe dat Peter Sellers haar mee wilde nemen naar Hollywood na een dansfilm die in Italië werd opgenomen. In 1977 was haar broer een half jaar dood en was ze te gast in een televisie programma waar ze zonder gerepeteerd te hebben de sterren van de hemel danste, maar de volgende internationale successen waren voor haar man teveel, waardoor Antonia een tijd van eenzaamheid en mishandeling tegemoet ging. Ze vertelt dat haar leven tijdens de dans licht was, maar die andere kant wuift ze weg. Ze maakt samen met haar dochter paella en praat over het verleden waarin ze zelden thuis was. De dochter ging niet naar haar optredens omdat ze daar een enorme natuurkracht op het podium zag die op haar moeder leek, maar het niet was. De dochter was bang dat haar moeder door de creatieve kracht zou bezwijken, maar Antonia zegt dat ze zich een weeskind voelde dat niets had en in haar dans juist veel kon uiten.

Samen met de ritmisch klappende Felix oefent ze aan de etenstafel met haar handen een nieuw pasje in. Een voormalige tango leerling komt eten en is vol lof over zijn lerares, die tot aan Tokio aan toe furore maakte met haar pure zigeunerkunst. Hij zegt dat de gitarist haar vaak niet kon bijhouden. Zelf zegt dat ze gevangen gezet werd in een kooi, waarmee ze de houding van haar echtgenoot bedoelt, die haar het dansen onmogelijk maakte en zeven jaar daarna vertrok en haar en haar dochter berooid achterliet. Twee jaar zat ze stil voor zich uit te kijken en daarna trok ze haar oude kleren aan en ging ze met een nieuwe groep weer optreden.

Tegenwoordig maakt ze weer deel uit van de groep vrouwen van vroeger. Ze haalt haar veertig jaar oude schoenen tevoorschijn die nog passen en vertelt een jonge danseres over de magie van de dans. Ze gaat in op een nieuwe uitnodiging om op te treden en oefent thuis vanwege haar slechte knie op een stoel. Ze moet de jurk laten innemen en voorafgaande aan het optreden haar bloedsuiker meten en een kop koffie met veel suiker drinken, maar daarna staat ze er weer, al is het dit keer zittend, net zo begeesterend als we op de oude beelden zagen.

Hier de Nederlandse trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten